Subscribe:

Monday, May 30, 2016

The night that the white tiger was born

Once fire met air...
That is the night that the white tiger was born.
 
That s the change of me: (the title of the song is "new me")




All the mistakes are still in me, but it is just that I got reborn from my ashes. Because as I say "when you reach the bottom, the only option you have is to go up afterwards".

So, I can only go with it. No other options.

Sunday, May 22, 2016

Ρωτάω.

Οτι κάνω για τους άλλους είναι λάθος. Φυσικά, αφού δε γίνεται να έχεις όλες τις πλευρές ευχαριστημένες.

Κι άμα σας γράψω στα π@π@ρια μου και κάνω αυτό που θέλω τελικά; Θα γίνω κακιά, έτσι δεν είναι; 

Μπορεί να το λέω "εγώ φταίω που ασχολούμαι", αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι "πώς να σταματήσω να ασχολούμαι", όπως και το "γιατί ασχολούμαι". Αν βρω το "γιατί" ίσως να βρω και το "πως".


Αμα βρω τον τρόπο όμως, θα την κάνω για τα καλά.

Κι έχω μείνει με την απορία...
Μη ζητήσεις εξηγήσεις όμως!


Edit:
Δέκα λεπτά μετά, νομίζω βρήκα μία απάντηση μόνη μου. Ασχολούμαι γιατί αγαπάω/ενδιαφέρομαι και νομίζω πως οι άλλοι θα ενδιαφερθούν εξίσου πίσω.
Δε μπορεί να το χωρέσει το γαμήδι το μυαλό μου οτι δεν πάει έτσι, ποτέ!

Αν θέλουν θα ενδιαφερθούν οι άλλοι απο μόνοι τους. Εγώ δε μπορώ να βοηθήσω καθόλου, παρα μόνο να είμαι αυτό που είμαι.


Νέο ερώτημα: "τι και ποια είμαι;"

Ρε ζωή! Γαμιέσαι βραδιάτικα με τις ερωτήσεις, έτσι;

Saturday, May 21, 2016

Δυο λόγια.

   Ώρα 6.37.
Έχω γράψει μια τεράστια ανάρτηση και φυσικά δεν έχω πέσει ακόμα για ύπνο.
Σκέφτομαι όσα είπα και θυμάμαι άλλα τόσα που δεν έγραψα.

Δεν έχω καν ιδέα γιατί μπλέχτηκα σε τέτοια μονοπάτια. Ίσως έπρεπε να το βγάλω απο μέσα μου. Ίσως, απλά να έτυχε.


Και κάθομαι παρέα με δυτικές συνοικίες, σκεπτόμενη αν πρέπει να βγω έξω να ξεζαλιστώ ή αν πρέπει να πέσω για ύπνο, παρόλο που ξέρω οτι θα είναι άθλιος, για πολλούς λόγους.




Πόσο αντιπαθώ τα Σάββατα εδώ...


Και οι δυτικές συνοικίες προτρέπουν να βρεις την ψυχή σου πριν αυτή χαθεί...






Μα εμένα κάποιος μου έχει ρίξει ένα σεντόνι μπροστά απο το βλέμμα μου και όλα τα βλέπω θολά.

Δεν είναι δάκρυα. Είναι το κενό.

Δεν θέλω τίποτα. Δεν περιμένω τίποτα.
Γιατί δεν έχω κανένα πλάνο, κανένα σκοπό. Και με αφήνουν όλα τόσο παγερά αδιάφορη.

Δεν έχω όρεξη για ζωή. Βλέπω μόνο όσα έκανα λάθος.
Διότι αν είχα κάνει κάτι σωστό, μπορεί να μη βρισκόμουν τα βράδια στο χείλος του γκρεμού.






Μάνο, αυτό για σένα.
Δε φοβάμαι το θάνατο, μα το κενό που αφήνει πίσω του...

"Στα είκοσί μου χρόνια, μοιάζω με ναυάγιο που έχει σκορπίσει εδώ κι εκεί".
Νομίσα οτι ήταν για σένα αυτό το τραγούδι. Μα τελικά είναι για μένα.



Ας περάσει κι αυτό, σύντομα σε παρακαλώ...

Γενέθλια που προκαλούνε θλίψη & επιστροφή στο παρελθόν- για πάντα.

   Edit: Ακολουθεί τεράστιο κείμενο...

   Αυτό το μπλογκ γίνεται 4 χρονών στις 25 Μαίου (λόγω πρώτης ανάρτησης), όμως δε μπορώ να ξεχάσω το προηγούμενο που είχα, το οποίο δυστυχώς το διέγραψα. Όπως πάντα, το πείσμα και η ξεροκεφαλιά μου ήταν πάνω απο τη σκέψη μου κι οδηγήθηκα στη διαγραφή ενός μεγάλου κομματιού της ζωής μου (α, ρε "Λεωνίδα"). Έχω φυλαγμένα τα αρχεία (κάποια θαρρώ όχι όλα), όμως δεν παύω να έχω μια μελαγχολία για εκείνο το "κοριτσίστικο"-εμφανισιακά- μπλογκ με τα pin up girls. Έχω, μάλιστα, δοκιμάσει να βρω το template, αλλά δεν έχω ιδέα που είναι. Θα φταίει που μου το είχε φτιάξει κάποιος άλλος για μένα .
   Πάντως, εκείνο το μπλογκ ήταν συνδεδεμένο με μια τελείως διαφορετική ζωή. Τελείως. Και σαφώς διάφορα άτομα τα οποία δεν είναι πλέον στην καθημερινότητά μου. Από δικά μου λάθη αν και η μνήμη μου δε με βοηθάει να θυμηθώ τι ακριβώς έγινε. Και δυστυχώς, όλο αυτό το ποστ, με οδήγησε σε πολύ μακρινά μονοπάτια -κάπου στην Αθήνα.... Κι άρχισα βραδιάτικα να ψάχνω...

Ρε, είσαι ακόμα εκεί;

   Ξέρω τι θα μου πεις. Οτι τα έκανα σκατά κι οτι δε με θυμάσαι. Έτσι δεν είναι; Μα με θυμάσαι και ξέρω πως θα με απορρίψεις αν προσπαθήσω να σε πλησιάσω, απλά και μόνο επειδή ξέρεις πόσο πληγώνομαι απο αυτό.  

   Αμφιβολία. Μα και σιγουριά μαζί.


   "Μπαμπά", σε ψάχνω. "Μπαμπά", αν μια φορά με ακουγες... αν.... θα ήθελα να σου πω πως θέλω τόσα πολλά να σου πω. Τόσα που δε μου φτάνει το βράδυ. Δε μου φτάνουν οι χαρακτήρες που πατώ αυτή τη στιγμή.
   Δεν ξέρω που το έχασα το παιχνίδι. Μια ειλικρινή συγνώμη σου χω φυλαγμένη, κι ας μην τη δεις ποτέ. Κι ας μη τη δεχτείς αν τη δεις. Ξέρεις, πέρασαν πολλά χρόνια και μου λέγαν όλοι πως ο χρόνος γιατρεύει και να αφήνω πίσω το παρελθόν. 

   Μα εσύ έκατσες και τον πάλεψες το δράκο μαζί μου.
   Αλλά το συμπέρασμά σου το έχεις εδώ: "ο δράκος- the evil chef" 27 Δεκεμβρίου 2010.

   Πόσο δίκιο έχεις. Είχες. Πάντα είχες δίκιο. "Εγώ μόνο πότε θα πεθάνω δεν ξέρω", η φράση σου που μου έσπαγε τα νεύρα. Αν τα ξέρεις ολα, ξέρεις οτι χρόνια τώρα έχω μετανιώσει και που και που νιώθω τρομερή ανάγκη να σου μιλήσω. Θυμάσαι τις ώρες στο msn; MSN!! Μα για ποια χρονιά σου μιλάω; Έχεις ξεχάσει, σίγουρα. Μου το είχες κάνει ξεκάθαρο οτι θα ξεθωριάσω. Δεν είναι οτι δεν σε πίστεψα. Μα χάθηκα κάπου στα δικά μου. Είχα σβήσει και το μπλογκ. 

   Αλλά να, γι αυτό έκανα αυτό. Μήπως κάπου ξαναβρισκόμασταν "τυχαία".Δεν περνούσα συχνά απο το δικό σου μπλογκ, γιατί φοβόμουν μη με καταλάβεις και με διώξεις. Το παντοτινό μου πρόβλημα- η απόρριψη. Αλλά, επίσης, ξες την αστάθεια του χαρακτήρα μου ως προς το περιεχόμενο του  γραπτού μου. Αλλαγές στον τίτλο, στη διεύθυνση, σε όλα...


   Θέλω να σου πω οτι μου λείπεις. 
   Θυμάμαι καλά τις φωνές σας. Θυμάμαι που σε έλεγα μπαμπά. Κι ακόμα στο μυαλό μου έτσι σε έχω. Ακόμα μιλάω στους άλλους για σένα. Υπήρξες γκουρού για μένα. Συμβουλάτορας.

   Θυμάσαι πόσο πίστευες σε μένα ε; ("το διαμαντάκι μες τη λάσπη" ήταν αυτό που κρυφά με κολάκευε μα με μπέρδευε ταυτόχρονα). Πλέον πρέπει να είμαι το άτομο που σε έχει απογοητεύσει το περισσότερο στη ζωή σου. Τόσος κόπος, τόση επένδυση...

   Κι επειδή ξέρω πως ποτέ δε θα το δεις αυτό, έχω κάθε ελεύθερο να αναφέρω τις αναρτήσεις σου και όσα έγραψες για μένα, μετά απο τον επικό "καυγά", τον οποίο έχω σβήσει απο τη μνήμη μου και δε θυμάμαι καν το λόγο: 

"γράμμα στον Αγιο Βασίλη" 12/12/10 - Ξέρω πάρα πολύ καλά τι εννοείς (εγώ, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος που να ήξερε για το "υιοθετημένο" σου). Μόνο που καμία απο τις αναρτήσεις σου δε διαβάστηκε ΤΟΤΕ, όταν έπρεπε. Για να είχα διορθώσει κάθε λάθος μου (ή έστω να έλεγα οτι προσπάθησα)

"Τα δικά μου Χριστούγεννα" 24/12/10 - Άργησα πολύ να θυμηθώ το περιστατικό με το άλογο. Αλλά... ήμουν εκεί τότε. Ήμουν κομμάτι του κύκλου σου κι όσες φορές κι αν σου πω οτι λυπάμαι, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. 


   Ίσως αν είχα δει το υστερόγραφο στην ώρα του... "Υ.Γ.Κλείνω τις αναρτήσεις μου με κάποιο συμβολικό κάθε φορά τραγουδι.Σήμερα είναι κάτι που χαρίζεται σε κάποιους από αυτούς που περάσαμε μαζί τα περσινά Χριστούγεννα αλλά διάφοροι λόγοι μας κρατάνε πλεον σε απόσταση.Δε ξέρω αν θα εξαλείψουν ποτέ και αν θα ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας αλλά εμείς κρατάμε και θυμόμαστε τα καλύτερα(παρότι δείχνουμε ίσως το άντίθετο).Ότι και να κάνουν ,όπου και να είναι ,να περάσουν τις ομορφότερες γιορτές μέχρι τις επόμενες..."
Επόμενο χτύπημα έρχεται λίγες μέρες μετά (όλα αυτά τα ανακάλυψα τώρα, το ξαναλέω)"Χαρίζεται σε όλους αυτούς που ξέρω και επιλέξαν να περπατήσουν σε άγνωστα και χωρίς φως "πάρκα" και τώρα σκουντουφλώντας πάνω σε αντικείμενα και ότι άλλο κρύβει το μαύρο έχουν κατατρομάξει αλλά παράλληλα δε ζητάνε και βοήθεια...Καλή τους τύχη λοιπόν ..."

   Απο εδώ: "Restart". 03/ Ιαν/11
   Μπαμπά.... Πάλι δίκιο είχες. Πόσο καλά ήξερες πότε φοβάμαι . Άραγε ξέρεις τώρα σε τι κατάσταση είμαι; Ασχέτως με σενα.
   Με σκέφτεστε καθόλου; 
   Εγώ πονάω. Μα ξέρω, θα μου πεις πως καλά να πάθω. Και προσπαθώ να ζήσω με αυτό. Μα ξέρεις,    θέλω πάρα πολύ να τα παρατήσω.


   Θυμάσαι πως δεν αγκάλιαζα κανέναν; 
   Ξέρεις τώρα πόσο πολύ θα είχα ανάγκη να ξαναζούσα εκείνα τα λίγα λεπτά στο λόμπι του ξενοδοχείου "Olympia"? Δεν ήταν αγκαλιά, μα ήταν το πιο ζεστό βλέμμα που μου έριξε ποτέ κανείς, ακόμα και μέχρι σήμερα. Και κάθε γαμημένη φορά που περνάω απ έξω, δε γίνεται να μη σε θυμηθώ. Κάθε. 


Τουτούλη, φοβάμαι.


   Κι έρχεται το επόμενο ποστ, μερικούς μήνες μετά : 13 Ιουλίου του '11
   Και μου γάμησες τα πέταλα. 
   Όσες φορές κι αν το διαβάσω, θα δω ένα κομμάτι του αρραβωνιαστικού μου να μου μιλάει (ναι, ο ιππότης βρέθηκε, πάλι δίκιο είχες). Πάλι ομοιότητα που με τσακίζει καμιά φορά. Εσύ, όμως μου τα έλεγες μαλακά και με τρόπο (ίσως γιατί τότε ήμουν 17, αλλά θαρρώ οτι αυτός ήταν ο τρόπος σου). Αυτός μου τα λέει πιο ψυχρά και με κάνει να θέλω να σου πω να τον μαλώσεις. 
Μα έτσι όπως τα έκανα, τα λούζομαι. 

   Συγνώμη. Έχω μουσκέψει τόσο τη μπλούζα μου που αναγκάστηκα να την αλλάξω. Για να μην κρυώσω...


  Τουτούλη, δεν έκανες λάθος. Είμαι όντως το διαμαντάκι. Μα θέλω πολύ δουλειά. Κι ο λόγος που το γράφω αυτό, είναι μονάχα για να δεις οτι ... πάντα είχες δίκιο. Μη νιώθεις άσχημα (το/με έχεις ξεπεράσει πια, ναι, προσπαθώ να το χωνέψω, αλλά νιώθω πως θέλω πολύ να σου δώσω δίκιο). 

   Αν τυχόν ποτέ το δεις αυτό, να ξέρεις πως θέλω να γράψω πολλά περισσότερα, μα τα δάκρυα με εμποδίζουν.

   Θα καταλήξω σε αυτό, που είναι η επόμενη σου ανάρτηση :
"Sad ...but true(?)" 16 Ιουλίου 2011.

   Για κάποιο λόγο, παρόλο που λες οτι δε θα με συγχωρούσες επειδή στο έχει μάθει η μάνα σου, θέλω να έχω την ελπίδα οτι ...

"πέρα απο τις θεωρίες πάντα να ακολουθείς την καρδιά σου".... έτσι σου έμαθε. 
Κι η καρδιά σου δεν είναι απο πέτρα. Αν με έβλεπες....
Αν μου μιλούσες για λιγάκι μόνο...
Αν με άφηνες να σε πλησιάσω...

   Μπαμπά, έχω μπλέξει.
   
   Έχω μπλέξει τη ζωή μου. Είχα ψάξει μέντορες να σε αντικαταστήσουν, σαν πρεζόνι που ψάχνει τη δόση του...
Και βρήκα! Το ξέρεις; Μα ήταν τόσο ακατάλληλοι, που αμα σου περιέγραφα πάλι "καλά να πάθεις" θα έλεγες.


   Τουτούλη, συγχώρεσέ με. Σου είμαι ακόμα ευγνώμον για όλα τα λεπτά που σπατάλησες αδίκως πάνω μου.

   Θυμάσαι το ραδιόφωνο; Τραγουδούσα και η Ντίνα είχε ανησυχήσει οτι ακούγομαι στον αέρα. Αλλά εσύ ήξερες. Προσπαθούσες μόνο να μου ανοίξεις τα πληγωμένα φτερά.  Μα εγώ επέλεγα να ακούω εκείνους που μου έριχναν τα νερά στα σκαλοπάτια.


   Τουτούλη, άργησα. 
   Άργησα πολύ και σε όλα. 

   Μα 'σχώρα με σε παρακαλώ. Ήμουν μικρή για επαναστάσεις. 

   Θυμάμαι τη φορά που ετοίμαζα βαλίτσα για να έρθω στον Ταύρο να σας βρω. 
  Εγώ ακόμα και σήμερα δεν έχω ιδέα καν που είναι ο Ταύρος. 

  Και δεν ήρθα. Για να μην έχεις μάχη με τα εμπόδιά μου.


   Μακάρι ο λόγος που παράτησες το μπλογκ να είναι μια καλή δουλειά ή ένα βιολογικό παιδί. Εγώ δεν τα κατάφερα να σταθώ καλή κόρη σε έναν άνθρωπο που τόσο πολύ με είχε ανάγκη... Στον άνθρωπο που αν και ξένος, ήταν όντως σαν πατέρας μου. 

   Έχω ακόμα εσωτερικές μάχες. Μα έχω καλμάρει τις τάσεις φυγής αρκετά. 
   Ίσως επειδή έφυγα για λίγο.
    Να σου πω τα νέα μου; 

   Η μάνα μου έπαθε λευχαιμία προς το τέλος του '12. Έπειτα έχασα τον αδερφό μου στο τέλος του '13, λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου. Δε στο λέω για να δικαιολογήσεις την απουσία μου. Άλλωστε εσύ είχες ετοιμάσει το δικό μου επικήδειο αρκετά νωρίτερα. Λες και δεν ήξερες πόσο πολύ φοβόμουν. Και φοβάμαι ακόμα...

   Είχα μια σχέση δύο ετών, την οποία δε θα ενέκρινες αλλά δε θα απέρριπτες κιόλας στην αρχή. Μέχρι να μάθαινες λεπτομέρειες... Και τότε, θα εξαγριωνόσουν. Μαζί μου, όμως. 
Και πάλι δίκιο θα είχες.

   Δεν έχω κάνει κάτι αξιόλογο όλα αυτά τα χρόνια. 


   Α, ναι. Θυμάσαι που στα γενέθλια της ενηλικίωσής μου, μου είχες στείλει ένα δέμα και είχε μέσα 4 ποτά; 
Όχι, δεν ενόχλησαν κανέναν, μα τα ήπια όλα. Και σίγουρα δε θα ήσουν περήφανος ούτε πως ούτε πότε και γιατί.


   Υπήρξε ένας "Λεωνίδας" (δεν ξέρω γιατί δεν γράφω πραγματικά ονόματα εκτός απο το δικό σου, αφού είμαι σίγουρη οτι δε θα το δει κανείς αυτό το πόστ. Απλά έτσι τον έχω αναφέρει σε τόσα ποστ και είπα να το κρατήσω κι εδώ). Και μετά το Λεωνίδα, υπήρξε κάποιος που με τράβηξε στην Τσεχία. Κι έτσι κόλλησα με τον τόπο( Και γι αυτό πέρασα τους τελευταίους 8 μήνες το εράσμους μου εδώ). Η σχέση μου μαζί του ήταν πιο αδιάφορη κι από την προτροπή του να αγοράσεις το Winrar.  Τι ανοησίες λέω Θεέ μου;...

   Ξημέρωσε...


   Κι εσύ δεν ακούς. Τα τελευταία 5 χρόνια δεν υπάρχεις. Και το άσχημο είναι πως ξέρω οτι είσαι εκεί κάπου, απλά απουσιάζεις απο τη ζωή μου.


   Γιατί να μην μπορείς να συγχωρήσεις ένα λάθος μου; Γιατί να μη μπορείς να καταλάβεις το φόβο μου; 
Από τα λίγα που θυμάμαι, έχω μια μικρή επίγευση του ποιος έφταιξε και συνέβαλε στη φοβία μου...

   Εκείνοι που μου κόψαν τα φτερά. 

  Μα εσύ δεν είχες κανένα λόγο να προσπαθείς συνέχεια να τα ράψεις. Ιδίως όταν εγώ η ίδια σου έκοβα την κλωστή.


   Μπαμπά... συγχώρεσέ με και αγκάλιασέ με. Μιά φορά.
   Νοητά. 

   Θα μείνει μεταξύ μας. Δε θα πω σε κανένα τίποτα.
Μετά συνεχίζεις τη ζωή σου, σαν να μη με γνώρισες ποτέ...

   Και να σου γράψω κάτι τελευταίο για απόψε; Το παρακάτω τραγούδι θα είναι δικό σου μέχρι να πεθάνω. Γιατί απλά δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα εγώ να σε ξεχάσω ποτέ. Ας με είπες αχάριστη. 
   Δεν ήμουν. Δεν είμαι.
   Φοβισμένη υπήρξα. Και είμαι ακόμα. Αλλιώς, γιατί να μη σε ψάξω;




   Τουτούλη σε εκπλιπαρώ... Θυμήσου μόνο πως προσπάθησα... Άλλά ίσως όντως να μη με θυμόσουν.

   Αν ήξερες πόση ανάγκη σε είχα όλους αυτους του 50-60 μήνες (δεν είμαι σε φάση να υπολογίσω μετά απο τόσο αλκοόλ) τότε δε θα με έλεγες αχάριστη.

   Μα και πάλι συγνώμη. Ήμουν πολύ μικρή για τα μεγάλα σου σχέδια. Και σε απογοήτευσα.


   Μου το είχες πει τολμώ να πω. Οτι οι πόρτες κάποτε θα κλείσουν. Μακάρι να είχα αντικλείδια.

   Μπορώ άραγε ακόμα να ελπίζω;





Μπαμπα, κοίτα με. Πονάω.

Friday, May 20, 2016

Τροφή για σκέψη



Αμα αναλύσετε τι λέει.... ....

Δεν έχω λόγια, καλή σας μέρα.

Thursday, May 19, 2016

Ανοιχτό γράμμα προς διαφόρους* φίλους/γνωστούς μου

   Θα ήθελα πολύ να ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα μεταξύ μας. Να μας έπαιρνα μαζί με τον δικό μου για ένα καφέ. Θα ήταν θρυλικός καφές. Τη φίλη μου, και αν γινόταν και τον κολλητό μου. Η πιο αταίριαστη παρέα. Ίσως και κανείς να μη γούσταρε κανέναν, αλλά όλοι έχετε αυτές τις τρομερές απόψεις για τη ζωή, την καθημερινότητα και τη δική μου τη ζωή. Σας έχω συμβουλευτεί όλους κατά καιρούς ή και καθημερινά. Και θα ήθελα να σας είχα μαζεμένους.
   Ξέρω ήδη ποιος θα αντιπαθούσε ποιον, ποιος θα μάλωνε με ποιον και τελικά οτι θα καταλήγατε στη σιωπή, διότι όλοι έχετε επίπεδο (καθένας το δικό του και σαφώς με τον δικό του τρόπο). Θα αναρωτιόσασταν όλοι πώς γίνεται να γουστάρω και τους πέντε σας ή έξι και κανα δυο θα αναρωτιόσασταν τι έγινε και το χάσαμε. Ίσως κάποιος θα με κοίταζε με πίκρα, άλλος με συμπάθεια και κάποιος τρίτος αδιάφορα.
   Βλέπετε, ξέρω ακριβώς τι νιώθει καθένας σας για μένα. Με μερικούς έχω χαθεί κι έχω ξαναβρεθεί κατά καιρούς. Κανα δυο έφυγαν απο τη δική μου τη ζωή. Μάλιστα μπορώ με σιγουριά να ξέρω σε ποιον έφταιξα και σε τι. Άλλον μπορεί και να τον έδιωξα εγώ. Μα δεν υπάρχει ούτε ένας που να ήταν αδιάκοπτα στη ζωή μου (εξαιρώντας τον σύντροφό μου ευτυχώς). Και μην το λάβετε ως πικρία. Γεγονότα παραθέτω, που σας είναι γνωστά.
   Και βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε που φταίξαμε στις σχέσεις μας. Δεν είμαστε ηλίθιοι, είμαστε εγωιστές. Περνάμε φάσεις, δεχόμαστε, ανεχόμαστε μα και κάπου κάπου όλοι δε σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Δεν πειράζει. Εγώ συγχωρώ. Με ξέρετε καλά ως προς αυτό. Διότι, πρώτη εγώ είμαι η ιδιαίτερη της παρέας.
   Μα αν γνωριζόσασταν μεταξύ σας, θα καταλαβαίνατε πως είμαι ακριβώς σαν εσάς. Έχετε κι εσείς φόβους, προτιμήσεις, απέχθειες και προβληματισμούς. Καθένας με τα δικά του, λοιπόν... Γιατί να μη μαζευτούμε όλοι να το δείτε αυτό;
   Για μια φορά, πόσο θα το ήθελα αυτό. Να ακούσω και να νιώσω το "μπαμ" στον αέρα που θα κάνατε απο τη μεταξύ σας τριβή.Μα είναι αδύνατο.
   Καλύτερα...;
 



*Για να μη μου το παίξει κανείς έξυπνος για τον τίτλο, ο τονισμός στη λέξη "διαφόρους" είναι επιτρεπτή σε λόγια χρήση. Περισσότερα, εδώ, στο lexigram.gr

Wednesday, May 18, 2016

Φοβάμαι.

Δε με πνίγει το δωμάτιο, με πνίγει η ζωή μου. Τα λάθη και οι αποτυχίες μου.


 


Μικρή αυτή η κάτω βόλτα θα είναι, θα δεις. Δεν είμαι άρρωστη. Σαν ένα τσιγαράκι ήταν που μου έπεσε στο δρόμο...
Φοβάμαι, μη με πνίγεις, αγκάλιασέ με. Χάιδεψέ με τρυφερά, πιάσε μου το χέρι και πες μου πως είναι όλα καλά. Κάνε με να το πιστέψω, αφού μόνο εσύ μπορείς.


 


Ωραία τα λέει ο Μίλτος....

Wednesday, May 4, 2016

Βραδιά μουσικής

Στην Κική, γιατί σου γράφω γράμμα κι αυτό σχετίζεται.



Κι άλλο ένα, γιατί ... έτσι...