Subscribe:

Wednesday, December 17, 2014

Τελικά κοιμήθηκα!

   Έχασα ένα, ας πούμε , μάθημα στη σχολή, αλλά νομίζω οτι κατάφερα να ξεκουράσω λίγο τους πονεμένους μύες μου. Κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί δε γίνεται να είμαι πιασμένη συνεχώς.  Επίσης, απουσίασα απο την σημερινή προπόνηση γιατί επιτέλους ασχολήθηκα με μία απο τις 5 εργασίες που έχω να κάνω. Όχι πως την τελείωσα, αλλά μια βασική αρχή -και ίσως μέση- την έφτιαξα. Έπειτα, βρέθηκα με δύο φίλους που συμπαθώ κι εκτιμώ αρκετά. Για διαφορετικό λόγο τον καθένα. Κι ίσως να τους ζηλεύω και λιγάκι. Πάλι για διαφορετικό λόγο τον καθένα.
   Βεβαίως, κι απόψε είδα ένα κουλό όνειρο, όμως ήταν μόνο ένα! Το γεγονός ότι βλέπω πράγματα, τα οποία δε θα συνέβαιναν ποτέ στην πραγματικότητα, τι μπορεί να δείχνει άραγε; Μήπως το οτι δε μου αρέσει η τωρινή πραγματικότητα ή ο εαυτός μου;!? Μήπως τα δημιουργεί η φαντασία μου όλα αυτά, αντί για το υποσυνείδητό και το ασυνείδητο μου; Θα έπρεπε να το ψάξω κάπως; Κι αν ναι, πώς; Θα μπορούσα, βέβαια , να το αναλύω και υπερβολικά το θέμα, όπως κάνω πάντα. Αλλά είναι που μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι με κάτι. Εύκολο. Κι αυτό είναι.

Monday, December 15, 2014

Καλημέρα!

Θέλω ύπνο. ή απλώς να μειώσω οριστικά το ποσό των ωρών που χρειάζομαι ύπνο. Δεν είναι δυνατόν να θέλω 9-10 ώρες για να ξεκουράζομαι... :(
Κι όλο κάτι με ξυπνάει , όλο κάτι με ενοχλεί.

Το βράδυ για παράδειγμα με τριγύριζε ενα κουνούπι. Κοντεύουν Χριστούγεννα αλλά δεν έχουν ψοφήσει ακόμα! Μάλιστα, είχα τσίμπημα πάνω στο βλέφαρο . Κι όμως, κι όμως!

Θα ήθελα να αναφερθώ λίγο στη μουσική.
Τι μουσική ακούω;

Συγκεκριμένα πλέον μπαίνω στο "ραδιόφωνο του τόνου -του ψαριού" κι ακούω lounge & downtempo. Αλλά όταν πάω έξω; Τι προτιμώ; Ήσυχες καφετέριες! Ναι, ακριβώς αυτό προτιμώ! Οι live συναυλίες δεν είναι το φόρτε μου, γιατί δεν έχω τι να κάνω με τα χέρια μου! LOL.
Αν δεν πίνω, τι κάνω;Μήπως να αρχίσω το κάπνισμα; [what!?]

Και ξέρεις, φαίνεται μεγάλο το "πρόβλημα" αυτο όταν σε παρέα με ρωτούν τι ακούω . Θα ακουστώ ξενέρωτη αν πω οτι ακούω χαλαρή μουσική; Μήπως πρέπει να αρχίσω να ψάχνω αρτίστες ; Ρε, τα βαριέμαι αυτά. Πρέπει να έχω εξειδίκευση δηλαδή;

Παρατήρησα, επίσης, ότι δε μου αρέσουν και πάρα πολύ οι ταινίες. Θα δω, πως δε θα δω, αλλά όταν ήταν το φεστιβάλ κινηματογράφου, εγώ γραμμένο το είχα -νοητά στο νου μου για να πάω- αλλά το ξέχασα!Αφού δεν καίγομαι!
Κι όμως, αν τύχει να έχω δει κάποια απο αυτές που θα συζητά η παρέα, τότε απο γνώμη, εκεί να δεις! Έχω σίγουρα! Μπορεί να με απασχολεί πολύ καιρό, μάλιστα, μια ταινία που θα μου προξενήσει κάποια εντύπωση.

Να αλλάξω θέμα, τώρα.

Κοιτάζω τα στατιστικά του ιστολογίου και βλέπω πολλές επισκέψεις ιδίως σε περιόδους που δεν γράφω. Αλλά δεν έχω σχόλια! Όχι οτι καίγομαι, απλώς αυτά τα δύο δε συνάδουν μεταξύ τους! Μπαίνετε, βλέπετε και φεύγετε; Τόσο ενημερωτική είμαι πια;! Ή μήπως δεν μετράει καλά τις επισκέψεις; Το ίδιο θέμα έχω και στο facebook και γενικά οπουδήποτε λέω τη γνώμη μου. Εγώ τη λέω, την ακούν αλλά κανείς δε λέει τίποτα. Γράφω στο προφίλ μου, γελάνε, αλλά τίποτα, ως εκεί. Ξέρετε, νιώθω να με αγνοούν έτσι.
Ακόμα κι αν θέλω να ξεκινήσω μια "επανάσταση", να πω κάτι ηχηρό, απλά το πολύ πολύ να μαζέψω κανένα "like". Αλλά ως εκεί. Τι γίνεται πια; Τι κάνω λάθος;;

Sunday, December 14, 2014

What is going on ? At last!

Ρε παιδί μου, άμα κάτι στραβώνει, είναι λες και γαμιέται το σύμπαν με σκοπό απλώς και μόνο να σου τη σπάσει. Και να θέλω να νευριάσω ας πούμε, δε μπορώ γιατί συμβαίνουν κάτι τόσο ηλίθια πράγματα που λέω "δε μπορεί, στημένα είναι όλα".

Φαντάζεστε να είμαστε playmobil στα χέρια ενός μεγαλύτερου όντος; Κάτι όχι σαν Θεός, αλλά απλά αόρατο στα μάτια μας, και μεγαλύτερο για να μπορεί να μας κουνάει. Νιώθω σαν barbie που με έπιασαν με σκοπό να με εξευτελίσουν πλήρως ώρες-ώρες. Να δοκιμάσουν τις αντοχές μου, να δουν "σε πόση πίεση θα σπάσει το χέρι ή το πόδι;".

Τέλος πάντων, δεν είναι η κατάσταση τόσο τραγική, ή επιλέγω πλέον να μην τη βλέπω τόσο τραγική, γιατί ειλικρινά απορώ με αυτά που μου συμβαίνουν και λέω ότι παρακάτω δεν πάει. Ε ναι, ώρες - ώρες είναι τόοοοσο στημένα που λες, δε μπορεί απο κάπου θα βγει η κάμερα και θα μου πουν οτι είναι πλάκα όλο τούτο.

Έλα που δεν είναι όμως!!

Αν για σας η εβδομάδα έχει 7 μέρες, για μένα έχει 6 γιατί μια απο όλες θα ΓΑΜΙΕΤΑΙ ανάποδα. Α, βασικά με συγχωρείται, συνήθως γαμιέται η μισή. Είτε το πρωί είτε το βράδυ.

Γαμιέσαι ρε, έχω να πω!


Κι όχι, δε γράφω νευριασμένα.
Πιο πολύ αγχωμένα γράφω, γιατί πνίγομαι στο άγχος μου τις τελευταίες ώρες (ναι, ώρες).

Θυμήθηκα κι εγώ δεν ξέρω τι και βρήκα λοιπόν λόγο να γίνω τούρμπο. Εργασίες θες; Την αδικία του κόσμου θες; Το πρόστιμο που μου έγραψαν , ελαφρώς άδικα, στον Οασθ θες; Ε, ναι , όλα αυτά.


Πάλι θα φύγει χρόνος απο τη ζωή μου και δεν θα το πάρω χαμπάρι. Θα περάσουν και τα φετινά Χριστούγεννα όπως και τα περσινά και τα προ-πέρσινα και δεν θα έχω κάνει και τίποτα σπουδαίο.

Βέβαια, και χρυσό μετάλλιο να έπαιρνα σε κάτι, πάλι θα έλεγα οτι δεν έχω κάνει κάτι σπουδαίο γιατί είμαι και μετριόφρων. Τρομάρα μου!

Να σας πω... Μου έχουν κολλήσει κάτι φράσεις τον τελευταίο καιρό. Καμια συμβουλή για το πως να τις ξεκολλήσω ξέρετε; 

Tuesday, December 9, 2014

Ανανεωμένη και ξεκούραστη, γράφω για όνειρα.

    Έλα ρε, πρωτότυπο! 
    Κι όμως, έχει μερικές μέρες που η προπόνηση και κάποιες μικρές -τόσες δα- αλλαγές, με βοήθησαν πολύ να συνέλθω. Κι όπως το είχα πει, πέρασε μόνο του.  Ίσως με προπόνηση, ίσως να είναι οι ορμόνες, ίσως δεν ξέρω τι μου γίνεται, πάντως κάτι τέτοιο, είμαι αρκετά καλά! Δεν χοροπηδάω κιόλας, γιατί μου τη δίνει ο καιρός, αλλά πραγματικά φαίνεται η αλλαγή.
   Θα ήθελα να σημειώσω τις επιδράσεις που έχουν πάνω μας τα όνειρα. Γι αυτό μπήκα.
Κι όταν λέω πάνω "μας", εννοώ σε μας που τα θυμόμαστε όταν ξυπνάμε ή που τα βιώνουμε έντονα. Εγώ, μάλιστα τα βλέπω φουλ στα χρώματα και θυμάμαι τραγικές λεπτομέρειες . Τόσες πολλές που αν αρχίσω να διηγούμαι, άνετα γίνονται σήριαλ. Και προπάντων, μου απομένουν συναισθήματα. Τόσο έντονα, που με επηρεάζουν ίσως και για όλη τη μέρα. Μπορεί να το σκέφτομαι πολύ, ή και να προσπαθώ να βγάλω άκρη πως κάτι σημαίνει ή ακόμα και το λόγο που το είδα. Γιατί πραγματικά κάποια δεν καταλαβαίνω το λόγο που τα βλέπω. Βέβαια, ίσως αυτή να είναι και η μαγεία των ονείρων.
   Είχα διαβάσει κάπου στο διαδίκτυο μια άποψη που έλεγε πως τα όνειρα θα μπορούσαν να είναι μια δεύτερη πραγματικότητα. Μία παράλληλη ζωή. Βασικά αυτός που το γραψε, απλά αναρωτιόταν τι θα γινόταν, αν... Από τότε που το διάβασα, αναρωτιέμαι κι εγώ. Και μάλιστα, ενίοτε που βλέπω περίεργα όνειρα, χαίρομαι μάλιστα. Γιατί σε αυτά, είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια ή γίνονται πράγματα με τα οποία χαίρομαι ή απλώς παιδεύω το μυαλό μου. Κι αυτό το τελευταίο πόσο μ' αρέσει!! Μου αρέσει να χάνομαι στις σκέψεις μου προσπαθώντας σαν άμαθη Sherlock Holms να βγάλω συμπεράσματα από μικρές υποψίες. Από την άλλη, αρκετές φορές όπως είναι λογικό μένω με τα ερωτήματα, που συνήθως είναι τα "γιατί;" που δε μου βγάζουν άκρη.

   Και μιας και το έχω αναφέρει πρόσφατα: ίσως στο τελευταίο να φταίει το ζώδιό μου! :)

Θα χαρώ να μοιραστείτε μαζί μου κάποια εμπειρία σας σχετικά με όνειρα!

Thursday, November 27, 2014

Μόνιμα κουρασμένη

Είναι ψυχολογικό αυτό που βιώνω. Είναι άρνηση, είναι άγχος, στρες, κατάθλιψη... Δεν έχω ιδέα τι απο όλα να κυνηγήσω παραπάνω.
Θα γυμναστώ. Θα βγω απο το σπίτι. Θα διαβάσω. Θα κλείσω το λάπτοπ. Θα γνωρίσω κόσμο. Θα γίνω πιο θετική. Θα, θα, θα...


Τίποτα δε θα κάνω. Μόνο του θα περάσει. Σαν να είναι ένα πιάσιμο ενός μυός. Άρχισα πάλι να ανατρέχω στα ζώδια και στα άστρα. Ντρέπομαι. Αλλά μοιάζουν μόνο αυτά να με καταλαβαίνουν, να μπορούν να με συμβουλέψουν ορθώς. Τι συμβουλή δηλαδή, που είναι πιο γενικές κι απο τις γενικότητες;
Βλέπω περίεργα όνειρα. Σχεδόν εφιάλτες. Παραμιλώ καθώς ξυπνάω και δεν ευχαριστιέμαι τον ύπνο μου. Φοβάμαι πως αυτή η κατάσταση με καταβάλει τρελά.
Θέλω ξεκούραση. Διακοπές. Να φύγω για αλλού.

Κουρασμένη νιώθω...

Tuesday, November 25, 2014

τι τίτλο να βάλω...;





Πνίγομαι, θολώνω και τελικά όχι μόνο δε μπορώ να εκφραστώ, μα δε μπορώ να δεχτώ ούτε συναισθήματα.
Θέλω να απομονωθώ για λίγο. Κάθε φορά που στο κεφάλι μου τρώω μια ήττα -κατά τις δικές μου φαντασιώσεις- τότε ένα κομμάτι του "εγώ" μου πληγώνεται τόσο πολύ και βλέπω ότι δε μπορώ να γυρίσω πίσω. Ούτε να έχω όσα θέλω. Βασικά αυτό ποτέ δε γίνεται.

Θέλω να τιμωρήσω τους πάντες δίπλα μου με την απουσία μου.
Διότι ώρες- ώρες γνωρίζω πολύ καλά (ή απλώς πιστεύω ) ότι είμαι πολύ σημαντική. Μόνο που δεν ξέρω για ποιους....

Υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα. Κάτι που αιωρείται. Κάτι που κατευθύνει τα συναισθήματά μου, αν όχι τη ζωή μου.


Δε μ αγαπάς. Δε μ αγαπησες. Είσαι συμβατικά μαζί μου. Εγώ προσπαθώ, εσύ;
Δε με ψάχνεις. Δεν καλύπτεις αυτά που θέλω, μα δε μ αφήνεις να φύγω. Όχι, στάσου. Εγώ φοβάμαι να φύγω, γιατί ειμαι δειλή.
Δε με κοιτάς. Είμαστε ξένοι.


Κι εγώ ποτέ δε θα βρω αυτό που θέλω. Θα μένω πάντα εκεί όπου με υποτιμούν και με μειώνουν.

Μα πόσα πράγματα κρατώ φυλακισμένα; Και γνωρίζω οτι εγώ φταίω. Πάντα περιμένω απο τους άλλους. Αλλά σ αυτό πιστεύω....

Τι μου λείπει πια;
Νιώθω πιο μόνη απο ποτέ. Με έχασα.

Friday, September 26, 2014

Να μαι και πάλι εδώ. (ΩΧ)

Ένας φίλος, μου είπε πως είναι καλό που δε γράφω. Δείχνει πως δεν έχω θλίψη. Ίσως να είναι και κακό όμως λέω εγώ. Δείχνει οτι μπορεί και να βαριέμαι ή να μην έχω έμπνευση. Και η αλήθεια βρίσκεται εδώ.
Υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω, μα ζω στην αναβολή.
Ίσως και να το βαρέθηκα το blog. Αφού λέει ο νους οτι δε μου προσφέρει ανθρώπινη παρουσία, γιατί να συνεχίζω;

Σήμερα συνειδητοποίησα
1. Πως οι κοντινότεροι μου φίλοι είναι 2. Όλοι οι άλλοι είναι είτε περιστασιακοί φίλοι - δηλαδή άτομα που κατά καιρούς μπορεί να βγαίνουμε πιο συχνά, παρ'αυτά χανόμαστε- είτε απλώς γνωστοί - εκείνοι που γνωρίζεις τα ονόματά τους, βασικές πληροφορίες και μπορεί να έχεις βγει κανα 2 φορές για καφέ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο κοινό, ώστε να συνεχίσεις. Α! και τα άτομα που μπορεί να σας συνδέει κάτι -σχολή, άθλημα, επάγγελμα, κοινή παρέα- αλλά να ΜΗ θες να κάνεις εσύ παρέα μαζί τους για δικούς σου λόγους.

2. Πως δεν πολυ-θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με την ονυχοπλαστική. Να εκθέσω και τους λόγους για να καταλάβετε αν θέλετε: πρώτον, δεν έχω τον κατάλληλο χώρο. Όσο κι αν άλλαξα πράγματα στο σπίτι, ο χώρος μου δεν είναι επαγγελματικός, δεν προσελκύει πελάτισσες και δεν έχει καν τον κατάλληλο φωτισμό (μου βγαίνουν τα μάτια με λίγα λόγια). Αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο διότι ως ένα βαθμό δεν ευθύνομαι εγώ [όχι αγαπημένε αναγνώστη, δε γίνεται να το διακοσμήσω πολύ περισσότερο, διότι το σπίτι είναι τόσο παλιό που σχεδόν συνέχεια βρωμάει υγρασία]. Δεύτερον, είμαι εντελώς σκράπας στα σχέδια (αν και έχω κάνει μεγάλα βήματα κι έχω κάποια όμορφα αποτελέσματα) και χρειάζομαι τόσα πολλά υλικά και μαθήματα που αμφιβάλλω αν στην παρούσα φάση αξίζει το έξοδο. Τρίτον, φοβάμαι την απογοήτευση. Κι αν διαθέσω όλα αυτά τα χρήματα και τελικώς δεν έχω έσοδα; Ήδη έχω ξοδέψει μία ολόκληρη περιουσία, έχω κάνει και κάποιες λάθος επιλογές και τα έσοδά μου ήταν πολύ μετρημένα. Δεν έχω βγάλει καν όσα έδωσα. Έτσι κι αλλιώς, σε τέτοια περίοδο κρίσης, ακόμα κι αν γίνω καλή στο nail art, γιατί να προτιμήσουν εμένα; Ξαναγυρίζουμε στο πρώτο, το οποίο λέει οτι ο χώρος μου δεν είναι κατάλληλος κι έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος ο οποίος μπορώ να πω οτι σχεδόν με καταθλίβει {ώρες ώρες όντως με καταθλίβει} . Βεβαίως, είναι πολύ λογικό μια κοπέλα να φτιάχνει τα νύχια της για να είναι όμορφα, αλλά είναι ακόμα πιο λογικό να θέλει κι έναν ευχάριστο χώρο, διότι θα διαθέσει ένα Χ χρόνο εκεί μέσα. Και μπορεί να είμαι ευχάριστη εγώ και να κάνω πλάκα, αλλά δεν τους ανοίγει και η καρδιά εδώ μέσα (ναι, σπίτι μου λέω). Έπειτα (είμαστε στο 4), χρειάζομαι ΚΙ ΑΛΛΑ υλικά που σημαίνει ΚΙ ΑΛΛΑ εξοδα, που σημαίνει φόβος για απογοήτευση που σημαίνει οτι δε θα τα πάρω, κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει οτι δεν έχω καν τα πολύ βασικά για να δουλέψω κι έτσι τέλος έχουμε και λέμε πως διαθέτω τα μισά υλικά δίχως να βγάλω χρήματα. Αν απορείς το πως δούλευα μέχρι τώρα, να σε ενημερώσω οτι βρισκόμουν το καλοκαίρι 2 μήνες στη Ρόδο κι έκανα κατ οίκον επισκέψεις σε κόσμο που ποτέ δε θα γίνει "κύκλος" μου, απλά και μόνο επειδή είχα κάνει κάτι -ας πούμε- καινοτόμο: κόλλησα χαρτάκια στο δρόμο κι έβαλα online αγγελίες. Μόνο που στη Θεσσαλονίκη βρωμά ο τόπος απ αυτά. Άσε που το έχω ήδη κάνει και δεν είχα ούτε μία ανταπόκριση. Έλεος...
Τέλος, αφού έχω αριθμήσει τα παραπάνω , μπορείς να φανταστείς οτι όλο αυτό ΔΕ μου κάνει αίσθηση να θέλω να το κυνηγήσω κι άλλο.... Ε, βαρέθηκα 2 χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια.

3. Ότι είμαι αναποφάσιστη. Πιέζομαι με τα προγράμματα που βγαίνουν όλα μαζί. Δε μπορώ να αποφασίσω αν θέλω να μάθω Ρώσικα ή Ιταλικά, αν θα κάνω μαθήματα ζωγραφικής -άσχετα με τα νύχια- ή αν θέλω να μάθω να πλέκω, τι χορό να επιλέξω ή αν θέλω να κάνω yoga free και όλα αυτά επειδή δε γνωρίζω το πρόγραμμα μου στο ΤΕΙ και γενικώς τι με περιμένει. Σκατούλες....

4. Ότι συνεχώς βαριέμαι που ζω. Είμαι όλο αναβολές και δικαιολογίες. Λίγα πράγματα μου αρέσουν κι ενίοτε αναβάλω και αυτά. Πχ να κάνω γιόγκα ή χορό. Σιχτίρ....


Δε μου λέτε... Εσείς απο πού ψωνίζετε φίλους να περάσω μια βόλτα κι εγώ;

Saturday, May 17, 2014

Ομοιότητες ανθρώπων.

   Αυτό που ταλανίζει τις σκέψεις μου αυτές τις ημέρες αφορά στις ομοιότητες των ανθρώπων. Ξέρεις, αυτό που κοιτάς κάποιον και αναρωτιέσαι ποιον σου θυμίζει. Όχι αν τον γνωρίζεις ήδη, αλλά ποιον σου φέρνουν τα χαρακτηριστικά του στο νου. Καμιά φορά είναι μάλιστα σκληρό, διότι ο άνθρωπος ο οποίος κρύβεται απο πίσω, μπορεί να είναι κάτι το οποίο να θέλεις να ξεχαστεί (ή να έχει ήδη συμβεί λόγω καταστάσεων). Και τότε βρίσκεσαι σε μία κατάσταση κατά την οποία έρχεσαι σε επαφή με ένα εντελώς άγνωστο άτομο κι όμως εσύ νιώθεις οικεία, διότι "αυτό το έργο το έχεις ξαναδεί". Παράλληλα σου δημιουργούνται συναισθήματα γι αυτό το άτομο, αντίστοιχα του πρώτου (το πρωτότυπο είναι πάντα δυνατότερο απο κάθε αντίγραφο). Κι έτσι τελικώς, βρίσκεσαι εγκλωβισμένος να ζεις ένα παρελθόν, σε επανάληψη στο παρόν, ανήμπορος να αποφασίσεις πως να φερθείς. Διότι σου φαίνεται πως μιλάς με το άτομο που είχες γνωρίσει τότε. Και υπάρχει στον αέρα η συναίσθηση πως γνωρίζεις απο πριν τι θα συμβεί και πως θα αντιδράσει ο τωρινός συνομιλητής σου.

   Πραγματικά αναρωτιέμαι πως ξεφεύγεις απο μια τέτοια κατάσταση. Έχω βρεθεί σ αυτή τη θέση ουκ ολίγες φορές. Κάθε φορά δεν είμαι σίγουρη πως να αντιδράσω. Ενίοτε παρασύρομαι απο την αίσθηση οτι "σε γνωρίζω ήδη" κι ενίοτε πραγματικά πονάω να βλέπω κάποιον που δε θέλω στο πρόσωπο ενός άλλου, ενεργού μέλους της ζωής μου. Και κατ αυτόν τον τρόπο, ίσως να μην αφήνω και τον τελευταίο να με πλησιάσει όσο θα ήταν θεμιτό. Αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως αρκετοί το έχουν βιώσει μα λίγο είναι σε θέση να κατανοήσουν την πηγή...


Wednesday, May 14, 2014

Περί ειλικρίνειας

   Για χρόνια ολόκληρα στο παρελθόν, προσπαθούσαν οι πρεσβύτεροι να μου εμφυτεύσουν την αρχή και αρετή της ειλικρίνειας. Μέσα απο δεκάδες παραδείγματα στην καθημερινότητα μου, διαπαιδαγωγήθηκα και εμπέδωσα το γεγονός πως όταν ψεύδεσαι, τιμωρείσαι. Τουλάχιστον απο τις ενοχές σου. Κάπως έτσι, πέρασε στην ιδιοσυγκρασία και το χαρακτήρα μου, το να είμαι ειλικρινής. Ξεπεράστηκε ο φόβος της τιμωρίας  σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ παράλληλα εμφυτεύτηκε μέσα μου η δίψα της ειλικρίνειας και της αλήθειας. Θέλοντας να κάνω τον κόσμο πιο φωτεινό, είχα κατα νου πως όταν ομολογείς την αλήθεια, συμβάλλεις στην κατανόηση του προβλήματος απο το άτομο στο οποίο απευθύνεσαι και ίσως έτσι τελικώς στη διόρθωσή του.
    Κανείς δε μου είπε πως η ειλικρίνεια είναι και ο ευκολότερος τρόπος να γίνεις μισητός. Όλοι σπεύδουν να αναφέρουν πως σημασία έχει ο τρόπος που λες κάτι κι όχι τόσο αυτά που λες. Δυστυχώς, στο σύγχρονο κόσμο δεν ασχολείται ο περισσότερος κόσμος με τον τρόπο που θα εκφράσει κάτι, διότι πολύ απλά κανείς δεν έχει χρόνο γι αυτό. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτο-βελτίωση. Και ακόμα παραπέρα κανείς δεν ενδιαφέρεται για να βελτιώσει τον κόσμο. Βεβαίως, όλοι θα ήθελαν να διορθώσουν κάποιον άλλο που τους ενοχλεί, με την λιγότερο δυνατή προσπάθεια. Κι αν ιδίως σ αυτό προσθέσουμε πως ο καθένας καθημερινώς αντιμετωπίζει τα δικά του προσωπικά προβλήματα, καταλαβαίνουμε πως υπάρχει αρκετή πίεση και άγχος, ικανά να τσακίζουν τα νεύρα του καθενός.

   Πάντως, προσωπικά δεν περίμενα πως θα ήταν τόσο δύσκολο. Τόσο περίπλοκο να εκφραστείς, να σκεφτείς, να πράξεις και τελικώς τόσο δύσκολο να είσαι κάποιος. Και δεν εννοώ να είσαι κάποιος σημαντικός. Εννοώ να είσαι κάτι σημαντικό για σένα. Να παλεύεις να γίνεις κάτι καλύτερο, να εμμένεις σε ιδέες και απόψεις και να τις υποστηρίζεις σθεναρά. Πόσο περίπλοκη μπορεί να είναι μια ζωή...

Thursday, March 27, 2014

I just can't talk.

I am thinking very seriously of making an appointment with a psychologist. I m not feeling very well these days. I thing of my brother almost every day. And then, I cry. Sometimes I cry a lot. Simultaneously, I feel broken inside. Something screams loudly, but I cannot.
I want to hide from everyone around me. I want to close the door, my heart, my ears and sleep. Sleep for hours, days, weeks. I want to rest my body, my soul.
Nobody can help me.


I do not eat properly. I do not have the appetite. Nobody can give me a hand or even a good time.
I m getting lost into some songs. But I still cry still feel broken, still be in pain.

I cry, so my eyes are red. My excuse is that I am tired. Of what? Doesn't matter. I just do not want to admit once more that I still feel down.
Then, everything seems darker again. I reveal nothing, keep everything. My life is a mess. I feel helpless.

I need love in my life. I want to feel passion. A reason to live, to fly. I need to have the maximum of everything. I need something to shake me. To take me in its arms and wake me up.



I can't get over it. I can feel the terror soaring around me, laughing  evilly, rubbing his hands...
And I, am standing here, trembling, fearing everything.
What is death? Where is he?


I want my brother back. For a moment. I want to hug him, look in his eyes and even fight with him one more time. It s never enough.
But I hadn't touch him for a long time before he died. I hadn't speak to him. I was far away. He had his life. Different things to do. A daughter.
Now he has nothing. Not even his life.

And I don't have him.

But somebody just told me that he is here, near me. Like everyone who have left that world. Maybe I ll talk to him sometime.

Το τέλος.

Κι όταν όλα αποκαλύπτονται, η κραυγή μου γεμίζει τον αέρα. Έμαθα, λοιπόν, ποιος είσαι κι έτσι δε θα  με βλάψεις. Δε θα κομματιαστώ για σένα. γιατί δε σου αξίζει τίποτα.
Τίποτα δικό σου πια δε θέλω. Ένα ψέμα θα παραμέινεις κι εγώ θα βρίσκομαι εδώ, παράλυτη απο τα θέλω μου. γυμνή μπροστά στην αδιακρισία του πάθους μου.
Ενώ, εσύ αγέρωχος θα στέκεις λίο πριν η νίκη, με ύφος σχεδόν ηττημένου, που δεν το βάζει κάτω.
Μα ξέρεις πως η αλλαζονεία δεν οδηγεί πουθενά; Να κάτι που σου δίδαξα. Δεν είναι όλα στα μέτρα σου φτιαγμένα και δε μπορείς να έχεις οτιδήποτε θελήσεις. Όχι εμένα. Όχι πια.


Η αρχή

Το μέσα μου σπαράζει και σε ζητάει απεγνωσμένα. Ένα άγγιγμα, ένα φιλί να πλημμυρίζει απο έρωτα. Πάθος.
είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτο που νιώθω για σένα. Πρέπει να σε έχω.
Ραγίζω κάθε τόσο και σπάω σε κομμάτια. Ουρλιάζω μήπως με ακούσεις. Αλλά εσύ δεν είσαι εκεί. Δεν έρχεσαι. Κι εγώ μένω μόνη να φωνάζω. Να παρακαλώ για τον έρωτά σου! κι εκεί που λέω να τα παρατήσω όλα για σένα, εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με τη δική σου αδιαφορία. Γιατί; Γιατί να ίμαι ανασφαλής; Και γιατί να μη μπορείς να με καθησυχάσεις;
Σου ζητώ την ψυχή μου να σώσεις. Να μ' ερωτευθείς και να ζούμε μαζ΄. Ερωτευμένοι στο όνειρο. Να με κοιτάς στα μάτια και να εξαρτηθείς αοπ μένα. Να με θες καθημερινά όλο και πιο πολύ. Να λιώνεις, να καίγεσαι.
Θέλω να μυρίζω το άρωμά σου. Να ρουφάω κάθε ίντσα απο το εγώ σου. Να σ' αγαπήσω και να δεθώ. Κι εσύ, παράλυτος χωρίς εμένα, να μην έχεις επιλογές. Εγώ ή θάνατος! Η ψυχή σου να λιώνει για μένα και να καίγεσαι απο πόθο, καθώς σαν ιεροτελεστία θα είναι ο έρωτάς σου.
Τα σωθηκά μου καίγονται την ώρα που θα τυλίγεις σαν άγγελος την ψυχή μου.
Κι εκεί, στο χώμα θα χαθώ, μια για πάντα μαζί σου.

Friday, February 21, 2014

Όχι άλλο.

ΔΕΝ είμαι αντικείμενο, γιατί δεν το καταλαβαίνεις; Μη με μεταχειρίζεσαι άλλο έτσι.


Δε μπορώ να υποκρίνομαι άλλο πως είμαι καλά. ΔΕΝ είμαι. Και δεν είμαι ιδιοκτησία κανενός.



Παραδέχομαι. Θέλω ψυχολογική υποστήριξη. Τουλάχιστον ο γιατρός θα είναι εκεί για μένα.


Κλαίω και ουρλιάζω μέσα στο άδειο σπίτι. Χτυπιέμαι, ωρύομαι, τρέμω.


Και βοήθεια δεν έχω απο κανέναν.


Θέλω να φύγω και να μη με ξαναβρεις ποτέ. Να κομματιαστείς κι εσύ μια φορά. Εγώ δεν αντέχω άλλο.

Δε με προσέχεις πια. Δε με αγαπάς. Κι εγώ πονάω.

Wednesday, February 19, 2014

Ξέρεις τι; Νιώθω τη ζωή μου πολύ άδεια. Ναι, εγώ φταίω γι αυτό. Αλλά μένω με δεμένα χέρια.



Θέλω πολύ να γράψω.

Θέλω να γράψω. Τόσα πολλά πράγματα. Πράγματα που παραδέχομαι δύσκολα ακόμα και στον εαυτό μου.
Θέλω να μιλήσω. Αλλά τι να πω; Και σε ποιον;
θέλω να κλειδωθώ σε ένα δωμάτιο ακούγοντας μουσική και κλαίγοντας μέχρι να βγει η ψυχή μου.

Νιώθω χάλια. Όμως παράλληλα δε μπορώ και να εξηγήσω τίποτα σε κανέναν.
Ίσως να φταίνε και οι γυναικείες ορμόνες.

Μα θέλω να κλειστώ.


Μια τεράστια αφιέρωση στον εαυτό μου:







Δε θέλω πια υποχρεώσεις κι εξαρτήσεις
από κανέναν ούτε από σένα που σου δόθηκα
κι έτσι αβασάνιστα κι απίστευτα προδώθηκα
θα δώσω μία και τη βιτρίνα της σιωπής μου
θα τη συντρίψω και θα πω όσα με πνίγουνε
ξένα φορτία από πάνω μου να φύγουνε

Θα βρω τη δύναμη σε μένα να επιστρέψω
να μη χρεώνομαι με λάθη δανεικά
κι αν σώσω τη ζωή μου ή την καταστρέψω
να πάρω εγώ όλα τα μπράβο ή τα μηδενικά

Δε θέλω πια να ανατρέπω τα όνειρά μου
για τον καθένα ούτε για σένα που σε πίστεψα
και για χατίρι σου τις άμυνές μου αχρήστεψα
θα δώσω μία και τη βιτρίνα της σιωπής μου
θα τη συντρίψω και θα πω τέρμα βαρέθηκα
ήρθε η στιγμή να ζήσω όσα ονειρεύτηκα

Tuesday, February 18, 2014

Μια σκέψη.

Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να κάνω τίποτα. Για λίγο σκέφτομαι πως θα ήθελα να παραιτηθώ απο τα πάντα. Κάποια πράγματα μου μοιάζουν μάταια, άλλα αδιάφορα, κάποια άλλα δύσκολα...  Γνωρίζω ήδη οτι θα περάσει. Αλλά και πάλι με τρομάζει. Δε με ανησυχεί απλώς. Με τρομάζει.


Τις στιγμές εκείνες που μένω μόνη μου και όλα έρχονται και πάλι κατά πάνω μου.

Tuesday, January 21, 2014

Είναι δύσκολο να είσαι διαφορετικός και να παραμένεις. Απο επιλογή. Γιατί σαν όρνια θα πέσουν πάνω σου να σε φάνε. Κι αν είσαι και λίγο επιρρεπής, την έβαψες.


Όλα γύρω αλλάζουν συνεχώς και μέχρι να συνηθίσεις τη μία αλλαγή, έρχεται η άλλη....
φοβάμαι...

Friday, January 17, 2014

Κι όμως πάλι ο Σφακιανάκης στον ύπνο μου!

   Αλήθεια λέω, δεν έχω ακούσει κομμάτια του τον τελευταίο καιρό ούτε τον σκέφτηκα για κανένα λόγο. Κι όμως ήρθε! Αυτή τη φορά ήταν και ο φίλος μου μαζί και του έλεγε ο Νότης κάτι δικά τους και καλά . Μα πως; Εκείνη την ώρα γνωρίστηκαν! Εμένα δε μου έδινε τόση σημασία. Του είχα πει να με πάρει μόνο μια αγκαλιά, αλλά όταν ήρθε ο φίλος μου άλλαξα γνώμη, οπότε και κάθονταν και συζητούσαν. Κάτι μας έλεγε για ένα μαγαζί που τραγουδάει τα σ/κ και γενικότερα το σκηνικό άλλαζε συνεχώς. Κι εννοείται οτι ηλικιακά ήταν πάλι νεότερος απο ότι είναι και μάλιστα πιο νέος απο κάθε όνειρο.
   Βέβαια, κάποια στιγμή τους έβλεπα και βαριόμουν, ενώ ειδικότερα δεν συνέβη κάτι άλλο. Απλά ήταν εκεί, σε ένα καφέ μαζί με τον φίλο μου.....


Μάλιστα.


Καλημέρα σας!

Thursday, January 16, 2014

Νύξη για φίλίες

Το θέμα "φίλοι" με απασχολεί συνεχώς είναι η αλήθεια. Καμιά φορά ακόμα και στον ύπνο μου βλέπω διάφορα σχετικά. Ή παλαβά. Δεν εχει σημασία τι όνειρο είδα, έχει σημασία τι σκέψεις κάνω.

Ενίοτε θέλω να μπω εδώ και να γράψω καταστάσεις με ονοματεπώνυμο, για να μάθει όλος ο κόσμος για κάποια ποταπά ατομάκια που γνωρίζω και τι τυχαίνει να συμβεί μαζί τους.
Άλλες φορές -κι εκεί καταλήγω- λέω πως δεν αξίζει και οτι καλύτερα είναι να μην αναφερθεί τίποτα.

Ίσως το μάθημά τους να το πάρουν απο κάποιον άλλο . Από κάπου αλλού. Δεν ξέρω.


Δεν έχω φιλοσοφήσει για πολύ καιρό.
Το να μην φιλοσοφείς ισούται με το να μην σκέφτεσαι....

Καλημέρα!

Tuesday, January 7, 2014

Τελειώσαμε.

Σίγουρα στη ζωή μας ο καθένας μας έχει βρεθεί να κάνει το "βλάκα" της υπόθεσης (για να μην πω "μαλάκα") για το οποιοδήποτε θέμα. Κι ακόμα κι αν το έχεις συζητήσει με άλλους και βρείτε τον ας πούμε "πραγματικό φταίχτη" , μετά αυτοί οι δύο θα κάνουν κόμμα για να βγάλουν ξανά εσένα εκτός. Και όχι, ο τρίτος δεν είναι ο φταίχτης. Είναι απλα συμφεροντολόγος. Ή για να το πω αλλιώς, πάει εκεί που νομίζει οτι τον συμφέρει. Άσχετα αν μετά θα κράζει κι αυτός τον άλλο.


Τα λέω μπερδεμένα απο ότι βλέπω, αλλά δεν είναι το καταλληλότερο μέρος για να αναφέρω ονόματα και καταστάσεις. I am just SO sick of it. Έχω αηδιάσει με τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους. Κι αν εγώ ανέχτηκα 10 φορές τα σκάρτα ατομάκια εκείνα ούτε 1 δεν ανέχτηκαν εμένα.


Έχω κουραστεί απο τα "πρέπει" αυτού του κόσμου. Θέλω να βάψω τα μαλλιά μου μωβ, μπλε και κόκκινα, να τα κόψω με ξυραφάκι μόνη μου και να αφήσω μακριές τούφες εδώ κι εκεί.....
Θέλω να παρατήσω την "καθωσπρέπει" ζωή , να γίνω αλήτισσα.



Μέσα μου έχω κρυμμένο θυμό για κάποια άτομα που ποτέ δε θα τον καταλάβουν κι ίσως ποτέ να μην τον πω.
Αλλά αν τύχει και διαβάσουν αυτή τη δημοσίευση θέλω να τους πω πως δεν είναι αθώοι. Είστε ένοχοι.
Ονόματα δε θα προδώσω. Φαίνεται απο τη στάση μου ποιοι είναι αυτοί.


Ρε, βαρέθηκα πια να σας ζητώ. Βαρέθηκα ξοπίσω σας να τρέχω και να μαζεύω τα μπουρδέλα που φτιάχνετε. Βαρέθηκα να αναλώνω τον εαυτό μου σε σας. Δε δίνετε τίποτα. Δε νοιάζεστε. Και λυπάμαι εμένα και τον χρόνο μου.

Εγώ έμαθα. Έμαθα κάτι, ένα και μοναδικό: να μη σας εμπιστεύομαι.

Φιλίες; Να μου λείπει.

Απόψε τελειώσαμε.

Ναι, τελειώσαμε.

Friday, January 3, 2014

Νύχτες...

Πολλές φορές στη ζωή μου ένιωσα να είμαι μια απλή θεατής. Να περνά απο μπροστά μου, να εκτυλίσσονται σκηνές και πράγματα μπροστά μου κι εγώ να είμαι αμέτοχη. Αμέτοχη. Να κοιτάζω μονάχα όσα γίνονται, μα γνώμη να μην έχω.

Παράξενο ον ο άνθρωπος. Λίγο μοναχικό, λίγο κοινωνικό. Δύσκολος ο κόσμος αυτός. Κι εμάς, εμάς δε μας ρωτά κανείς αν τη θέλουμε.


Με πνίγει το σπίτι, με πνίγει η πόλη.
Θέλω να αλλάξω σκηνικό.

Άνθρωποι που πηγαίνουν κι άλλοι που έρχονται. Και που καταλήγει όλο αυτό;
Μου σάλεψε.

Με νύχια και με δόντια παλεύω να κρατηθώ. Πού; Ούτε κι εγώ δεν ξέρω....