Subscribe:

Saturday, May 17, 2014

Ομοιότητες ανθρώπων.

   Αυτό που ταλανίζει τις σκέψεις μου αυτές τις ημέρες αφορά στις ομοιότητες των ανθρώπων. Ξέρεις, αυτό που κοιτάς κάποιον και αναρωτιέσαι ποιον σου θυμίζει. Όχι αν τον γνωρίζεις ήδη, αλλά ποιον σου φέρνουν τα χαρακτηριστικά του στο νου. Καμιά φορά είναι μάλιστα σκληρό, διότι ο άνθρωπος ο οποίος κρύβεται απο πίσω, μπορεί να είναι κάτι το οποίο να θέλεις να ξεχαστεί (ή να έχει ήδη συμβεί λόγω καταστάσεων). Και τότε βρίσκεσαι σε μία κατάσταση κατά την οποία έρχεσαι σε επαφή με ένα εντελώς άγνωστο άτομο κι όμως εσύ νιώθεις οικεία, διότι "αυτό το έργο το έχεις ξαναδεί". Παράλληλα σου δημιουργούνται συναισθήματα γι αυτό το άτομο, αντίστοιχα του πρώτου (το πρωτότυπο είναι πάντα δυνατότερο απο κάθε αντίγραφο). Κι έτσι τελικώς, βρίσκεσαι εγκλωβισμένος να ζεις ένα παρελθόν, σε επανάληψη στο παρόν, ανήμπορος να αποφασίσεις πως να φερθείς. Διότι σου φαίνεται πως μιλάς με το άτομο που είχες γνωρίσει τότε. Και υπάρχει στον αέρα η συναίσθηση πως γνωρίζεις απο πριν τι θα συμβεί και πως θα αντιδράσει ο τωρινός συνομιλητής σου.

   Πραγματικά αναρωτιέμαι πως ξεφεύγεις απο μια τέτοια κατάσταση. Έχω βρεθεί σ αυτή τη θέση ουκ ολίγες φορές. Κάθε φορά δεν είμαι σίγουρη πως να αντιδράσω. Ενίοτε παρασύρομαι απο την αίσθηση οτι "σε γνωρίζω ήδη" κι ενίοτε πραγματικά πονάω να βλέπω κάποιον που δε θέλω στο πρόσωπο ενός άλλου, ενεργού μέλους της ζωής μου. Και κατ αυτόν τον τρόπο, ίσως να μην αφήνω και τον τελευταίο να με πλησιάσει όσο θα ήταν θεμιτό. Αυτό που συνειδητοποιώ είναι πως αρκετοί το έχουν βιώσει μα λίγο είναι σε θέση να κατανοήσουν την πηγή...


Wednesday, May 14, 2014

Περί ειλικρίνειας

   Για χρόνια ολόκληρα στο παρελθόν, προσπαθούσαν οι πρεσβύτεροι να μου εμφυτεύσουν την αρχή και αρετή της ειλικρίνειας. Μέσα απο δεκάδες παραδείγματα στην καθημερινότητα μου, διαπαιδαγωγήθηκα και εμπέδωσα το γεγονός πως όταν ψεύδεσαι, τιμωρείσαι. Τουλάχιστον απο τις ενοχές σου. Κάπως έτσι, πέρασε στην ιδιοσυγκρασία και το χαρακτήρα μου, το να είμαι ειλικρινής. Ξεπεράστηκε ο φόβος της τιμωρίας  σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ παράλληλα εμφυτεύτηκε μέσα μου η δίψα της ειλικρίνειας και της αλήθειας. Θέλοντας να κάνω τον κόσμο πιο φωτεινό, είχα κατα νου πως όταν ομολογείς την αλήθεια, συμβάλλεις στην κατανόηση του προβλήματος απο το άτομο στο οποίο απευθύνεσαι και ίσως έτσι τελικώς στη διόρθωσή του.
    Κανείς δε μου είπε πως η ειλικρίνεια είναι και ο ευκολότερος τρόπος να γίνεις μισητός. Όλοι σπεύδουν να αναφέρουν πως σημασία έχει ο τρόπος που λες κάτι κι όχι τόσο αυτά που λες. Δυστυχώς, στο σύγχρονο κόσμο δεν ασχολείται ο περισσότερος κόσμος με τον τρόπο που θα εκφράσει κάτι, διότι πολύ απλά κανείς δεν έχει χρόνο γι αυτό. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτο-βελτίωση. Και ακόμα παραπέρα κανείς δεν ενδιαφέρεται για να βελτιώσει τον κόσμο. Βεβαίως, όλοι θα ήθελαν να διορθώσουν κάποιον άλλο που τους ενοχλεί, με την λιγότερο δυνατή προσπάθεια. Κι αν ιδίως σ αυτό προσθέσουμε πως ο καθένας καθημερινώς αντιμετωπίζει τα δικά του προσωπικά προβλήματα, καταλαβαίνουμε πως υπάρχει αρκετή πίεση και άγχος, ικανά να τσακίζουν τα νεύρα του καθενός.

   Πάντως, προσωπικά δεν περίμενα πως θα ήταν τόσο δύσκολο. Τόσο περίπλοκο να εκφραστείς, να σκεφτείς, να πράξεις και τελικώς τόσο δύσκολο να είσαι κάποιος. Και δεν εννοώ να είσαι κάποιος σημαντικός. Εννοώ να είσαι κάτι σημαντικό για σένα. Να παλεύεις να γίνεις κάτι καλύτερο, να εμμένεις σε ιδέες και απόψεις και να τις υποστηρίζεις σθεναρά. Πόσο περίπλοκη μπορεί να είναι μια ζωή...