Subscribe:

Thursday, March 16, 2017

Μία από τα ίδια

Τόσο δύσκολο είναι να υπάρχει πάθος και ρομαντισμός; Τόσο;
Αυτό είναι που καθιστά την κάθε σχέση ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Αν δεν υπάρχει αυτό, τότε μένουν δυο φίλοι που λένε τα νέα τους...

Καληνύχτα




Wednesday, March 15, 2017

Η νύχτα είναι μοιραία- και μετά;

     Η νύχτα κύλησε όμορφα , η Άννα έμαθε μερικά πράγματα για τον Αλέξανδρο και τελικά την πήγε σπίτι, όπου την καληνύχτισε. Δεν του προσέφερε ποτό ούτε θέλησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία με αυτόν τον επίγειο θεό που είχε κοντά της. Πέρασε υπέροχα, το χιούμορ του ξεχείλιζε, αλλά κάτι έλλειπε. Η φλόγα.


  Την επόμενη μέρα, την ξύπνησε το τηλεφώνημα του Αλκιβιάδη.
- Καλημέρα, πώς είσαι;
- Καλημέρα Αλκιβιάδη. Καλά είμαι, κοιμήθηκα λίγο αργά χθες. Βρήκα μια φίλη και τον αδερφό της...
- Α, ωραία. Πέρασες καλά;
- Ναι καλά ήταν. Πότε επιστρέφεις τελικά;
- Μεθαύριο θα είμαι πίσω. Να έρθω απο το σπίτι σου;
- Ενημέρωσέ με για την ώρα, να είμαι πίσω.

Κι έτσι έγινε. Επέστρεψε και μαζί του έφερε το φλογερό του πάθος. Αλλά η Άννα άρχισε σιγά σιγά να νιώθει ένα κενό. Το οποίο γέμισε δουλεύοντας.

- Να έρθω απόψε απο κει; Τη ρώτησε ο Αλκιβιάδης κάποιες μέρες αργότερα στο τηλέφωνο.
- Αλκιβιάδη όχι σήμερα, είπε ελαφρώς απολογητικά.
- Γιατί; Έχεις πονοκέφαλο; Τη ρώτησε πειρακτικά, όμως στα αφτιά της ακούστηκε ειρωνικό.
- Όχι, έχω κάποια δουλειά να κάνω.


Κι έπεσε για ύπνο νωρίς εκείνο το βράδυ. Είχε αρχίσει να χάνει την όρεξή της καθώς ο Αλκιβιάδης απλώς επαναλαμβανόταν. Είχαν ωραίες συζητήσεις, αλλά συζητήσεις καλές μπορούσε να έχει και με τις φίλες της. Ενίοτε της μιλούσε τόσο πολύ για τον εαυτό του, που αυτή βαριόταν. Θεωρούσε τον εαυτό του κάτι έξω απο τα συνηθισμένα. Την εκτιμούσε μεν, αλλά ξεχνούσε να το δείξει. 

Tuesday, March 14, 2017

The woman.

   "Last night, I slept with a wonderful woman and it felt so right! She was the most beautiful girl I have ever seen and she was laid in my bed... I grabbed her and brought her closer to me, so I could feel her skin. I cannot call it soft, it was only her skin. Wonderful, with a very appealing smell. So sweet and mysterious...It was the best scent I have ever smelled. So, she was laid into my arms, being calm and relaxed. She made me feel the same. One of the strangest feelings ever. A woman into my hug, made me feel alive again. And then there the dreams came again..."

Monday, March 13, 2017

People are right. I am always in a hurry.

   I tend to destroy everything, when I feel things are falling apart, because it is easy to say that I DID it (first). I don't want to see things around me change, because I m always afraid of a negative change. I m hurt, several thousands of times. As most of us.
   Some were luckier, and got hurt less times. Some others had rough times generally. Life is not the same for everyone. All of us are alone in our path, but this is why we have family, friends, company, relationships.... We need to share. Some have the urge frequently, some others less. The key is "understanding" and one step at a time. Or that 's what people say usually.

   I had been considered as a "difficult, absurd, hard-to-understood " nature. What I need to say, is that everyone is like this to some other people. I cannot explain why this happens, but we somehow have different personallities for other (groups of?) people. Our nature is complex, mysterious, but somehow cool. Even animals have some similarities.

    I have a confession: When I feel blue, I think of a hug to be there for me. Laid on a bed, crying in some hug (no gender, no personality), feeling the warmth. And some caress. No intentions, not even talk. Later maybe.
   But today, I had a breakdown while at work. I locked myself in some bathroom and I quited from myself for a few minutes. I quited from everything. I tried to empty my mind.  And then...it appeared.    A person was "standing" next to me.  Even though, i usually see my dead brother, this time it was myself. Somehow, my phantom was standing next to me, as if I was not me anymore. She -let's call her as "she"- was doing what my real self would do to a friend. Or what I woud like someone to do to me that moment. She knelt down, next to me, took my hand and hold it on my knee. She meant I should be strong (of course, i know what my inner self would offer to other people).  No hugs, no caress, because there is no need of exchanging feelings. She knew exactly what I felt. She knew the situation. She told me a few things and then she disappeared.
   Then i realised, I have seen her one more time. I had made her up in one of my stories. And for years I was trying to make her more ... real. And here she was now. In a moment I needed her, she came. For a while. I should keep in mind she exists.
   I guess, it helped that for a long time now, I was thinking how it would be to have a sister. Sometimes I m concentranting on a twin sister. But I ve never thought of my self. The same person, body and personality, I already have. Well, it s here. I wasn't scared. It was almost natural. It was only wierd, letting a girl so close to me. I am afraid of them.
   There are moments I want to talk. I want to talk so badly, for hours, repeat myself over and over and waste my time on the same issue. But this is impossible to be done with a real person. How many times can someone stand you or how much time do they have? Also, how can you speak openly to someone you know for short time? i am afraid of being judjed, because i ve been there for years. However, sisters are different. People who love you the most, after moms probably. I 've had a brother that I would and I could speak. For everything. But he is not here anymore and there is no will or courage to start building my relationship with my other brothers now. It seems somehow late. they are absent...
   My main problem is that i have no idea what my brother would tell me. Furthermore, i really dislike guessing. It's not fair. I want real answers in tough moments. Fuck.

   So I brought ownself in my missing brother's possition. At least I know what I would say to me.
Friends for ever...

New hairstyle~feels good.



First the haircut. Then the colour. It's gonna be a surprize even for me I guess...

Η νύχτα είναι μοιραία~ οι μέρες μετά.

   "Ξέρεις, Αλκιβιάδη, μεθαύριο φεύγω.", του είπε, ενώ αυτός την κρατούσε στην αγκαλιά του και τη χάιδευε. "Πού θα πας;" τη ρώτησε απαλά. Και η απάντηση ήταν απλή : "Έχω ένα επαγγελματικό καθήκον να αναλάβω. Θα λείψω μερικές μέρες". Κι έτσι έγινε. Την επόμενη μέρα ξύπνησαν μαζί, ετοιμάστηκαν κι αποχαιρετήθηκαν ώστε να της δώσει χώρο και χρόνο για τις όποιες ετοιμασίες. Οι μέρες απουσίας πέρασαν και ήρθε το Σάββατο, το οποίο το πέρασαν χώρια.
   Ο Αλκιβιάδης δε γνώριζε καν οτι η Άννα επέστρεψε κι έτσι κανόνισε μια έξοδο, στην οποία βρήκε τυχαία και τον φίλο της που γνώρισε πρόσφατα, τον Σωτήρη. Με την κουβέντα η ώρα πέρασε και ο Σωτήρης πληρώνοντας, ρώτησε τον Αλκιβιάδη που θα συνέχιζε. "Να, θα πάω σπίτι. Θέλεις να σε πετάξω κάπου;", "Αν δε είσαι απο την αντίθετη πλευρά, μπορείς να με πας στης Άννας. Θέλω να περάσω να δω τι κάνει". Σοκαρισμένος ο Αλκιβιάδης, παραμένει ψύχραιμος και οδηγεί ως εκεί. Μόλις ο Σωτήρης μπαίνει στο σπίτι της Άννας, παρκάρει λίγο παρακάτω και της στέλνει μήνυμα "δεν μου είπες οτι γύρισες".  Η Άννα παίρνει το χρόνο της και του απαντάει "δε με ρώτησες".
   Και οι δύο αισθάνονται εκνευρισμό, αλλά παραμένουν ψύχραιμοι και το θέμα τελειώνει εκεί. Το πρωί ο Αλκιβιάδης της τηλεφωνεί για να βρεθούν για καφέ, σαν να δε συμβαίνει τίποτα. Μετά απο καμιά ώρα, βρίσκονται σε ένα κεντρικό καφέ και η Άννα του διηγείται κομμάτια απο το ταξίδι της. Τότε ο Αλκιβιάδης, παίρνει θάρρος και δειλά της λέει
- Περίμενα να επικοινωνήσεις μαζί μου, να μου πεις έστω ότι επέστρεψες.
- Δεν έκανες καμία επαφή τόσες μέρες, οπότε υπέθεσα οτι είσαι απασχολημένος και δεν ήθελα να ενοχλήσω.
-Δεν ενοχλείς ποτέ...

Και η  κουβέντα συνεχίστηκε περί ανέμων και υδάτων.

  Οι επόμενες εβδομάδες πέρασαν μέσα στη μετριότητα. Βρέθηκαν ελάχιστες φορές στο σπίτι της Άννας και κάποιες συναντήθηκα για καφέ είτε σε περιορισμένα χρονικά πλαίσια είτε σε πιο χαλαρά, μόνοι ή και με το Σωτήρη.  Το σεξ παρέμενε άριστο, αλλά υπήρχε ένα κάτι στη μεταξύ τους ατμόσφαιρα. Κάποια στιγμή, ήρθε η ώρα που αυτός που θα απουσίαζε ήταν ο Αλκιβιάδης.

-Θα λείψω περίπου πέντε μέρες, αλλά θα σε δω αμέσως μόλις επιστρέψω, της είπε χαρωπά.
Αυτή του χαμογέλασε. Δεν υπήρχε κάτι να περιμένει ακριβώς...
Μετά απο δύο μέρες του τηλεφώνησε εκείνη:

- Πώς είσαι;
- Είμαι καλά, έφτασα καλά και σε σκέφτομαι. Αλλά με φωνάζει ένας συνάδελφος τώρα. Θα πρέπει να κλείσω.Φιλάκια.
- Εντάξει, φιλάκια.


Λίγο πριν αφήσει το κινητό της, χτυπάει. "Κιόλας;", σκέφτεται και χαίρεται. Αλλά δεν είναι αυτός.

-  Πού εξαφανίστηκες εσύ; Πάμε για καφέ ; Είμαι στη γειτονιά σου, της λέει η φίλη της.
- Και δεν πάμε;...
- Επ' ευκαιρία θα γνωρίσεις επιτέλους και τον αδερφό μου, είναι μαζί μου.

Ο αδερφός της φίλης της, ο αποδεικνύεται εξαιρετική παρέα, πολύ αστείος και ιδιαίτερα όμορφος.

- Πώς και δεν είχαμε γνωριστεί νωρίτερα; της λέει.
- Ε, τυχαίνουν αυτά.
- Παιδιά, συγνώμη, αλλά θα σας αφήσω, λέει η Ελένη. Πρέπει να παραλάβω κάποια χαρτιά της δουλειά απο μια πελάτισσα εδώ γύρω. Αννούλα, θα τα πούμε σύντομα. Φιλάκια.
- Γεια σου Ελένη μου!

Κι αφού η Ελένη αποχώρησε, λαμβάνει το λόγο ο αδερφός της και τη ρωτά:
- Μιας και μείναμε μόνοι μας, δεν πάμε για κανά ποτάκι;
- Ναι αμέ!

Οπότε την πήρε και πήγαν σε κάποιο άλλο μαγαζί για να συνεχίσουν και να γνωριστούν καλύτερα...

Thursday, March 9, 2017

Βισσούλα ξανά.




Είμαι εδώ και το παλεύω, κάνω οτι μπορώ, λέει η Βίσση.


Κάααααααααααααατι μου λέει.....

Wednesday, March 8, 2017

Which colour?



It's time to dye my hair again. Should I, should I not?
To pay or not?


Yeah, times like this, I only think of shaving my head :P


Oh, by the way, I m still sick. But the funniest part is my voice.












Listen to that song. It is like I am singing! The Greeks will snap what happened to me :D


Tuesday, March 7, 2017

Ουφ

Νέο επίτευγμα!

Αρρώστησα απο στενοχώρια! (ειρωνεύομαι αλλά δεν κανω πλάκα)

Τώρα αναμένω να ασπρίσει και το υπολοιπο φρύδι....

οκ, έχουμε ξαναπεράσει από αυτά τα γνώριμα μέρη...

Ναι,ξέρω τι θα μου πει κανείς. Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Ως τότε θέλω να εξαφανιστώ για λίγο.

Κλείνομαι ολοένα και πιο πολύ, καθώς πληγώνομαι ολοένα και περισσότερο απο δικούς μου ανθρώπους.  Πφφ....

Monday, March 6, 2017

Thoughts

Moments stay forever.

For words goes the same.

Well done.