Αναρωτιέμαι ακόμα.

Μέσα στο νου , μένουν αναπάντητα ερωτήματα κι όμως χρόνος και διάθεση δεν υπάρχει για να απαντηθούν. Ίσως κάποτε έρθει κάποιος και μου δώσει απαντήσεις ή τις λάβω μόνη μου. Όπως συνέβαινε ως τώρα. Έτσι... ξαφνικά, και η απάντηση μπροστά μου, για κείνη την ερώτηση που είχα καιρό πριν.

 Πότε αναρωτήθηκα ανοιχτά τελευταία φορά; Θα ' χει καιρό...

 Είμ' εδώ, μπροστά στην οθόνη, παρέα με τον Καζούλη να τραγουδά "κάτι να γυαλίζει". Κι έτσι, θυμήθηκα εσένα, την ύπαρξή σου, κι είπα να μπω να συντάξω μια πρόταση, γιατί απομακρυνόμαστε με τον καιρό. Θα τον βρω τον ρυθμό μου όμως κάποτε κι ίσως να τελειώσω κι εκείνο το μυθιστόρημα που είχα ξεκινήσει πριν 3 έτη ( τον γείτονα).
Αλλά δεν υπάρχει έμπνευση.... Δε μπορώ να πω ότι δε μου λείπει το γράψιμο του γείτονα, αλλά ήταν μιαν άλλη εποχή το τότε. Έκλεινα τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό μου κι έγραφα... έγραφα... έγραφα... Και τώρα; Τι; Χαρτιά πουθενά, με έμπνευση μηδενική. Κενό το word, να μοιάζει στο νου μου...

 Που πήγε; Που είναι?

 Δε με πειράζει στο φινάλε. Δε με πειράζει.
Ή μήπως...;