δυο κουβέντες απο μένα.

Δεν είναι τα γενέθλια που δείχνουν μια φιλία. Δεν είναι οτι κρατάω κακία που με ξέχασαν συγκεκριμένα άτομα για τα γενέθλιά μου. Αλλά είναι οτι δεν υπάρχω στη ζωή τους γενικότερα. Κάπως έτσι, γεννιέται μέσα μου ένα μεγάλο "γιατί", που περικλείει μέσα του πολλά μικρά. "Γιατί χαθήκαμε; ", "γιατί δε μου τηλεφωνεί να δει τι κάνω;", "πώς γίνεται για μένα να υπάρχει ακόμα, ενώ εγώ έχω εξαφανιστεί απο τη ζωή του/της;" , "άραγε αναρωτήθηκε τίποτα όπως εγώ;"... Κι άλλα πολλά περνούν απο το μυαλό μου. Τα βάζω με μένα που δίνομαι, ή έτσι νιώθω.

Χθες κάποιος μου είπε οτι τελικά δε δίνομαι, αλλά έχω κατα βάση απαιτήσεις. Μου είπε οτι δε συμπονώ, αλλά θέλω να αλλάζω τους άλλους. Μου είπε ουσιαστικά οτι φταίω εγώ για αυτή μου την κατάσταση.

Αλλά δεν έλαβε υπόψιν του πολλά πράγματα μάλλον. Δεν έλαβε υπόψιν του οτι είμαι ένας άνθρωπος, μοναδικό ον, με μοναδικά χαρακτηριστικά. Δεν έλαβε υπόψιν του τη δική μου κοσμοθεωρία. Δεν έλαβε υπόψιν του το δικό μου τρόπο να βλέπω τον κόσμο. Δεν έλαβε υπόψιν του τη δική μου την ψυχή, αλλά μου "ζήτησε" να λαμβάνω εγώ υπόψιν μου την ψυχή των άλλων. Δεν έλαβε υπόψιν, πόσο θύμα των περιστάσεων έχω σταθεί και πόσο μπορεί να έχω συμπαρασταθεί σε κάποιους στο παρελθόν. Δεν έλαβε υπόψιν το χαρακτήρα μου, πόσο κλειστεί μπορεί να έχω γίνει ούτε το ανήσυχο μυαλό μου.


Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου (ας πούμε 2, για να μη φανεί υπερβολικό), έχω σιχαθεί τον κόσμο. Έχω κουραστεί απο τις ατυχίες, τις αδικίες και τη συνεχή προσπάθεια για τα πάντα.


Έχασα την πίστη στις σπουδές πια, επειδή το τει είναι ένα ανοργάνωτο και παρατημένο ίδρυμα και παράλληλα νιώθω οτι δε χωράω πουθενά.
Τι λόγο έχω να αγαπάω αυτη την πόλη;
Μέσα σ' αυτή την πόλη βίωσα όλα τα άσχημα της ζωής μου και δεν είμαι σίγουρη αν βίωσα κάτι όμορφο.

Βλέπω καθημερινά πράγματα τριγύρω να καταρρέουν και καταβάλλομαι ολοένα και περισσότερο...