Πολλές φορές στη ζωή μου ένιωσα να είμαι μια απλή θεατής. Να περνά απο μπροστά μου, να εκτυλίσσονται σκηνές και πράγματα μπροστά μου κι εγώ να είμαι αμέτοχη. Αμέτοχη. Να κοιτάζω μονάχα όσα γίνονται, μα γνώμη να μην έχω.
Παράξενο ον ο άνθρωπος. Λίγο μοναχικό, λίγο κοινωνικό. Δύσκολος ο κόσμος αυτός. Κι εμάς, εμάς δε μας ρωτά κανείς αν τη θέλουμε.
Με πνίγει το σπίτι, με πνίγει η πόλη.
Θέλω να αλλάξω σκηνικό.
Άνθρωποι που πηγαίνουν κι άλλοι που έρχονται. Και που καταλήγει όλο αυτό;
Μου σάλεψε.
Με νύχια και με δόντια παλεύω να κρατηθώ. Πού; Ούτε κι εγώ δεν ξέρω....
Παράξενο ον ο άνθρωπος. Λίγο μοναχικό, λίγο κοινωνικό. Δύσκολος ο κόσμος αυτός. Κι εμάς, εμάς δε μας ρωτά κανείς αν τη θέλουμε.
Με πνίγει το σπίτι, με πνίγει η πόλη.
Θέλω να αλλάξω σκηνικό.
Άνθρωποι που πηγαίνουν κι άλλοι που έρχονται. Και που καταλήγει όλο αυτό;
Μου σάλεψε.
Με νύχια και με δόντια παλεύω να κρατηθώ. Πού; Ούτε κι εγώ δεν ξέρω....
1 comments:
1) Ειμαι τυχερος γιατι - τελικά κατάλαβα οτι οι σπουδαιοτεροι ανθρωποι που γνωριζω ηταν μεσα στο σπιτι μου
2) ¨Ναι, δεν λεει θεατης. Μπες και παιξε να "ματώσεις". Θα σ'αρέσει ;D
Post a Comment
Your opinion is...?