Όλα καταρρέουν τα τελευταία 2 χρόνια. Τα γνωστά πράγματα που αναρτώ κατα καιρούς. Και τώρα τι έγινε; Τώρα βλέπω και συνειδητοποιώ τι έχω γύρω μου. Τώρα βλέπω τη ζωή μου και καταλαβαίνω το πόσο άδεια είναι.
Τι έχτισα τόσα χρόνια; Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και απορώ αν είναι συνήθεια ή βλακεία. Μάλλον κάποιο συνονθύλευμα.
Πώς τα έχω κάνει έτσι;
Μετανιώνω για τη συμπεριφορά μου σε κάποιους ανθρώπους. Είτε κάποιους τους φέρθηκα άσχημα είτε άλλους τους υπερ- εκτίμησα.
Αλλά το 'ξερα;
Γιατί; Γιατί ασχολήθηκα τόσο με τα λάθος άτομα; Γιατί να δίνω συνέχεια; Ακούω πάντα τους άλλους αλλά οι άλλοι δεν ακούν εμένα σχεδόν ποτέ. Είμαι ανοιχτό βιβλίο , οπότε ο οποιοσδήποτε μπορεί να με εκμεταλλευτεί. Όπως θέλει. Σχεδόν όπως θέλει.
Έχω διαβάσει ένα κάρο βιβλία ψυχολογίας, αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να σταματήσω να είμαι ... ο μαλάκας της υπόθεσης.
Ναι, να κάνω ότι θέλω, ναι να είμαι ανοιχτή. Αλλά μετά;
Γνώρισα ένα σωρό φοβερά άτομα. Αλλά για διαφορετικούς λόγους, δε γινόταν να κάνω παρέα μαζί τους. Δεν τους κυνήγησα ίσως, δεν ενδιαφέρθηκαν κι αυτοί...
Ξέρεις τι ήθελα πάντα; Μια τρομερή παρέα που να γαμιόμαστε στην πλάκα και στις βλακείες, να δεθούμε, να πάμε ταξίδια, να μοιραζόμαστε στιγμές... Να είναι μες στην παρέα ίσως κάποια ζευγάρια...
Ή να έχω σχέση και να καρα-γουστάρω με την παρέα της σχέσης μου. Ή έστω, με τον κολλητό του φίλου μου. Αλλά που; Αυτά μόνο στις ταινίες, γαμώ.
Δεν ταιριάζω εύκολα με τους ανθρώπους. Κάποιοι με είπαν δύσκολη, άλλοι λένε οτι είμαι "πολύ μπροστά". Ότι και να μαι, δε μπορώ να συμβιβάζομαι άλλο με ηλίθια ατομάκια.
Δε μπορώ όμως να κοινωνικοποιούμαι στο facebook. Έχω ανάγκη να με χρειάζονται, να με αναζητούν. Χρειάζομαι να με θέλουν, να μ' αγαπούν. Πρέπει να σταματήσω να αναρτώ τόσα πράγματα στο g@mo-facebook. Έχω σβήσει ένα σωρό άτομα και πάλι σκέφτομαι να το κατεβάσω. Τι νόημα έχει να κάνω περα-δώθε; Αφού δε μπορώ να κρατήσω μια διαδρομή.
Δε βολεύομαι, αυτό είναι ξεκάθαρο. Έχω μείνει τόσο στάσιμη, που πρέπει να γίνουν οι αλλαγές μαζεμένες. Ένα μπαμ.
Θέλω να πάρω τα βουνά. Αλυσίδες με δένουν και πάλι πίσω. Αυτή τη φορά δεν είναι πρόβλημα τα χρήματα ή ο χρόνος, μα... δεν έχω που να πάω.
Δε θέλω να πάω στο Βόλο.
Δε θέλω καν να μιλήσω με "φίλους" μου. Τι να πούμε; Δεν έχω νέα, γιατί αυτά που τους λέω όχι απλά δεν τα θυμούνται, μα δεν ενδιαφέρονται, δεν ακούν.
Δυο εβδομάδες. Τόσες πέρασαν και δε βρέθηκαν 2 ώρες για καφέ.
Δεν έχουμε τίποτα να πούμε πια, γιατί δεν έχω την όρεξη να ακούω πια.
Δε λέω, καλά περνάω, γιατί έχει ήλιο, γιατί χορεύω ταγκό, κάνω καράτε. Μα, πού είναι ολοι εκείνοι που τους στήριξα; Θέλω να βρίσω , μα δε μου συνάδει. Θα το κάνω, όμως, με ξέρω. Ήδη ο πρώτος τα άκουσε τα καντήλια του. Κι ας μη μου άρμοζε. Αλλά πραγματικά μου ταιριάζει η φράση που λέει πως ένας ήσυχος άνθρωπος όταν τσατίζεται τα γαμ@ει όλα. Μπορεί να γίνω ανεμοστρόβιλος και να ρημάξω πρώτα απο όλα τη δική μου ψυχή.
...........................................................................................................................
Απόψε, όση ώρα συντάσσω αυτό το κείμενο (3 ώρες το παιδεύω κι ας μην του φαίνεται), έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν. Κοίταξα διάφορα, μα πιο πολύ σκέφτηκα: άτομα, καταστάσεις. Εντάξει, δεν είναι οτι δεν έχω κάνει τίποτα, απλά ήμουν στραμμένη στη λάθος πλευρά. Κοίταζα το έδαφος, ψάχνοντας το φεγγάρι. Υπομονή δεν είχα ποτέ ούτε και τώρα βέβαια. Δε μπορώ να περιμένω την Τσεχία για να βρω παρέες. Το πρώτο βήμα, όμως , είναι να σταματήσω να σπαταλώ το χρόνο μου σε άτομα που ποτέ δε δίνουν πίσω. Σε άτομα που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κοντά σε μένα.
Δε θα ξεκινήσω απο αύριο. Έχω ήδη ξεκινήσει. Πάω για προπόνηση, στις 6.30 το πρωί. Καλημέρα.
Τι έχτισα τόσα χρόνια; Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και απορώ αν είναι συνήθεια ή βλακεία. Μάλλον κάποιο συνονθύλευμα.
Πώς τα έχω κάνει έτσι;
Μετανιώνω για τη συμπεριφορά μου σε κάποιους ανθρώπους. Είτε κάποιους τους φέρθηκα άσχημα είτε άλλους τους υπερ- εκτίμησα.
Αλλά το 'ξερα;
Γιατί; Γιατί ασχολήθηκα τόσο με τα λάθος άτομα; Γιατί να δίνω συνέχεια; Ακούω πάντα τους άλλους αλλά οι άλλοι δεν ακούν εμένα σχεδόν ποτέ. Είμαι ανοιχτό βιβλίο , οπότε ο οποιοσδήποτε μπορεί να με εκμεταλλευτεί. Όπως θέλει. Σχεδόν όπως θέλει.
Έχω διαβάσει ένα κάρο βιβλία ψυχολογίας, αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να σταματήσω να είμαι ... ο μαλάκας της υπόθεσης.
Ναι, να κάνω ότι θέλω, ναι να είμαι ανοιχτή. Αλλά μετά;
Γνώρισα ένα σωρό φοβερά άτομα. Αλλά για διαφορετικούς λόγους, δε γινόταν να κάνω παρέα μαζί τους. Δεν τους κυνήγησα ίσως, δεν ενδιαφέρθηκαν κι αυτοί...
Ξέρεις τι ήθελα πάντα; Μια τρομερή παρέα που να γαμιόμαστε στην πλάκα και στις βλακείες, να δεθούμε, να πάμε ταξίδια, να μοιραζόμαστε στιγμές... Να είναι μες στην παρέα ίσως κάποια ζευγάρια...
Ή να έχω σχέση και να καρα-γουστάρω με την παρέα της σχέσης μου. Ή έστω, με τον κολλητό του φίλου μου. Αλλά που; Αυτά μόνο στις ταινίες, γαμώ.
Δεν ταιριάζω εύκολα με τους ανθρώπους. Κάποιοι με είπαν δύσκολη, άλλοι λένε οτι είμαι "πολύ μπροστά". Ότι και να μαι, δε μπορώ να συμβιβάζομαι άλλο με ηλίθια ατομάκια.
Δε μπορώ όμως να κοινωνικοποιούμαι στο facebook. Έχω ανάγκη να με χρειάζονται, να με αναζητούν. Χρειάζομαι να με θέλουν, να μ' αγαπούν. Πρέπει να σταματήσω να αναρτώ τόσα πράγματα στο g@mo-facebook. Έχω σβήσει ένα σωρό άτομα και πάλι σκέφτομαι να το κατεβάσω. Τι νόημα έχει να κάνω περα-δώθε; Αφού δε μπορώ να κρατήσω μια διαδρομή.
Δε βολεύομαι, αυτό είναι ξεκάθαρο. Έχω μείνει τόσο στάσιμη, που πρέπει να γίνουν οι αλλαγές μαζεμένες. Ένα μπαμ.
Θέλω να πάρω τα βουνά. Αλυσίδες με δένουν και πάλι πίσω. Αυτή τη φορά δεν είναι πρόβλημα τα χρήματα ή ο χρόνος, μα... δεν έχω που να πάω.
Δε θέλω να πάω στο Βόλο.
Δε θέλω καν να μιλήσω με "φίλους" μου. Τι να πούμε; Δεν έχω νέα, γιατί αυτά που τους λέω όχι απλά δεν τα θυμούνται, μα δεν ενδιαφέρονται, δεν ακούν.
Δυο εβδομάδες. Τόσες πέρασαν και δε βρέθηκαν 2 ώρες για καφέ.
Δεν έχουμε τίποτα να πούμε πια, γιατί δεν έχω την όρεξη να ακούω πια.
Δε λέω, καλά περνάω, γιατί έχει ήλιο, γιατί χορεύω ταγκό, κάνω καράτε. Μα, πού είναι ολοι εκείνοι που τους στήριξα; Θέλω να βρίσω , μα δε μου συνάδει. Θα το κάνω, όμως, με ξέρω. Ήδη ο πρώτος τα άκουσε τα καντήλια του. Κι ας μη μου άρμοζε. Αλλά πραγματικά μου ταιριάζει η φράση που λέει πως ένας ήσυχος άνθρωπος όταν τσατίζεται τα γαμ@ει όλα. Μπορεί να γίνω ανεμοστρόβιλος και να ρημάξω πρώτα απο όλα τη δική μου ψυχή.
...........................................................................................................................
Απόψε, όση ώρα συντάσσω αυτό το κείμενο (3 ώρες το παιδεύω κι ας μην του φαίνεται), έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν. Κοίταξα διάφορα, μα πιο πολύ σκέφτηκα: άτομα, καταστάσεις. Εντάξει, δεν είναι οτι δεν έχω κάνει τίποτα, απλά ήμουν στραμμένη στη λάθος πλευρά. Κοίταζα το έδαφος, ψάχνοντας το φεγγάρι. Υπομονή δεν είχα ποτέ ούτε και τώρα βέβαια. Δε μπορώ να περιμένω την Τσεχία για να βρω παρέες. Το πρώτο βήμα, όμως , είναι να σταματήσω να σπαταλώ το χρόνο μου σε άτομα που ποτέ δε δίνουν πίσω. Σε άτομα που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κοντά σε μένα.
Δε θα ξεκινήσω απο αύριο. Έχω ήδη ξεκινήσει. Πάω για προπόνηση, στις 6.30 το πρωί. Καλημέρα.
0 comments:
Post a Comment
Your opinion is...?