Χρόνια μου πολλά!

Ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που τα φοιτητικά μου χρόνια φαντάζουν μια άλλη δεκαετία (που είναι κατά κάποιο τρόπο), ένας τελείως διαφορετικός τρόπος ζωής μα και σκέψης. Τότε έψαχνα να βρω ποια είμαι και τι θα κάνω. Τώρα ξέρω ποια είμαι και προς τα που πάω. Και πάλι... δε θα ησυχάσω ποτέ. Γιατί έχω αυτή την κατάρα να ψάχνομαι. Δεν εφησυχάζω, για τον πολύ απλό λόγο οτι εγώ δε μπορώ να παραδοθώ σε μια ανιαρή και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα όπως διάφοροι άνθρωποι που γνώρισα στο παρελθόν.
Κάποια πράγματα οφείλουν να είναι και να παραμένουν τα ίδια, ως μια σταθερά στη ζωή, μα οι άνθρωποι μπερδεύονται και νομίζουν οτι πρέπει να παραμένουν οι ίδιοι ως έχουν. Καμία εξέλιξη, ή μια πενιχρή, αυτή της προσταγής της κοινωνίας.


Bitches I am back.

Και μη νομίζεις οτι είμαι στα κάτω μου καθώς τα γράφω αυτά.
Οι μέρες αυτές πέρασαν και ανήκουν στο παρελθόν. Σε εκείνο το σκοτεινό παρελθόν που περιλαμβάνει ένα μάτσο ανθρώπους που με πλήγωσαν, με χαροποίησαν, με ικανοποίησαν ή και με μίσησαν... Μα ανήκουν εκεί. Για τον όποιο λόγο.

Ξέρεις, δεν μαθαίνω απο το κάθε λάθος μου ξεχωριστά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Εγώ χρειάζομαι να επαναλάβω τα ίδια λάθη αρκετές φορές για να συνειδητοποιήσω το βεληνεκές του πράγματος. Και μετά του δίνω μια καλή, ξεγυρισμένη αλλαγή και γίνομαι αγνώριστη.

Θυμάσαι που φοβόμουν να μπω στο δωμάτιο της εστίας γιατί φοβόμουν τη συγκάτοικό μου πριν σχεδόν 2 χρόνια; Ε, λοιπόν, αν αυτό γινόταν τώρα, θα τους έπαιρνε όλους ο διάολος. Κι όχι ο Τουρκικός ή ο Ελληνοχριστιανικός διάολος, μα ο δικός μου ο σατανάς. Αυτή η δική μου η ύαινα που μου τρώει τα σωθικά. Θα την εξαπέλυα και θα τους έτρωγε όλους. 

Θεριά με ρωτάς αν έχω. Φυσικά και έχω. Θα ήταν ψέματα αν σου έλεγα οτι έχω ξεχάσει αυτά που πέρασα πριν ενάμιση χρόνο. Τα έχω αφήσει πίσω, μαζί με όλα τα εμπλεκόμενα άτομα της περιόδου και έχει ησυχάσει η ψυχούλα μου. Καθώς, όπως είναι δυνατό να συμβεί μερικές φορές, άτομα που έχουν καλές προθέσεις, μπορεί τελικά να κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά όταν δε γνωρίζουν πως να διαχειριστούν μια κατάσταση... Και φυσικά ο αντίκτυπος είναι μεγαλύτερος όταν δε νοιάζονται...

Το δυστυχώς για μένα είναι που λογάριασα λάθος αρκετούς ανθρώπους στη ζωή μου, μα το ευτύχημα είναι οτι γλίτωσα. Έστω και στο τσακ.


"Καπάτσα", έτσι έχω χαρακτηριστεί απο μητέρα φίλου σε πολύ παρελθοντικό χρόνο. Και πως οτι θέλω το πετυχαίνω.
Με πολύ κόπο θα έλεγα, αλλά δεν έχει σημασία...


Έχω φτιάξει τη ζωή που ήθελα. Το σπίτι μου το ευχαριστιέμαι άπειρα πολύ... Και κανείς δε μπορεί να με χαλάσει για κανένα λόγο.
Οι άνθρωποι μου είναι λίγοι και καλοί και όλοι επιλεγμένοι απο μένα. Κανείς δε με αναγκάζει να βλέπω ηλίθιες κι ανούσιες παρέες, γιατί προσπαθεί να δείξει οτι είναι κάποιος γι αυτούς ή όχι... Κανείς δε με τρέχει σε καταστάσεις που δε γουστάρω για τον παραμικρό λόγο και φυσικά ξοδεύω όπου και όπως θέλω. Δε μου λείπει τίποτα. Κι απο αγάπη; Πίστεψέ με, έχω τόση όση ποτέ.


Αν και τα γενέθλιά μου πέρασαν [7.11], θα μου ευχηθώ καθυστερημένα (καθώς ψηνόμουν στον πυρετό -φτου σου πάλι αναθεματισμένο-) "χρόνια πολλά και σε μεγαλύτερα σχέδια πια!". 
Με θυμήθηκαν όχι μόνο όσοι έπρεπε, μα και άτομα που δεν το περίμενα και φυσικά τα γιόρτασα με συναδέλφους στο γραφείο (αφού δεν ήξερα ντε οτι θα σκοτείνιαζαν όλα λίγο αργότερα!).


Σας ευχαριστώ όσουν με διαβάζετε και κάνετε υπομονή για το επόμενο επεισόδειο της "μοιραίας νύχτας" (το οποίο έχω σχεδόν τελειώσει εντωμεταξύ, αλλά θέλω ένα κάτι ακόμα...).
Φιλιά.