Ο σωσίας

Ήρθες εχθές πάλι να με επισκεφθείς στα όνειρά μου. Εκεί όπου μπορούμε σαν άνθρωποι να μιλάμε, δίχως τσακωμούς και φωνές. Εκεί όπου η αλήθεια είναι όλη δική μου και την πλάθω εγώ όπως θέλω.

Εκεί, όπου δε σε κοιτάζω πλέον βασανιστικά.

Μονάχα που αυτή τη φορά, είχα ερωτημάτικα. Εκεί που λέω οτι έχω αδειάσει τα συρτάρια της ψυχής μου όλα απο σένα, εκεί.. εκεί ξαφνικά θα βρω έναν κόκκο σκόνης μοναδικό να σε θυμίζει. Γιατί όλα στη ζωή και στα μέσα μας συνδέονται.

Ήρθες αυτή τη φορά να μου προσάψεις ευθύνες που σε άφησα κι έκανες τις ζωές μας μπουρδέλο. Ήρθες να δεις αν προχώρησα και να μου πεις για σένα, όπως έκανες πάντοτε. Μα κάπου μπλέχτηκες, ξεχάστηκες.... Πήρε άλλη τροπή η επίσκεψή σου κι εγώ δε σε σταμάτησα. Και τότε έμεινα με την απορία. Τι γίναμε; Τι είμαστε;





Δεν ψάχνω πια απαντήσεις, καθώς χωρίς να το θέλω εμφανίζεσαι μπροστά μου με αυτές. Έχω βαρεθεί τόσο να σε αποφεύγω που έχω πλέον μάθει να ζω μαζί σου. Εμφανίζεται βλέπεις ο σωσίας σου αραιά και που να μου θυμίζει πως πρέπει να προσποιούμαι.

Δεν ξέρω, δε βλέπω, δεν ακούω και δε θέλω να μαθαίνω...



Κάπου κάπου πανικοβάλλομαι. Κι αν τα όνειρα είναι απλά μια προετοιμασία της στιγμής που θα βρεθούμε; Και που θα είμαστε τότε; Πώς;


Μειδιάζω.
Βλέπεις, δεν ψάχνω πλέον τα γιατί, καθώς έχω μεγαλώσει και μυαλό έχω βάλει.
Ξέρω πλέον με σιγουριά οτι τα γιατί θα εμφανιστούν όταν και αν πρέπει.


Τίποτα δεν είναι το ίδιο, μα...
Όλα βαίνουν καλώς!