Μόνο εμένα θα θυμάσαι

Ο Πανταζής το λέει ωραία "είμαι μέσα στο μυαλό σου". Και το μυαλό όπως ξέρουμε, δημιουργεί σενάρια και καταστάσεις. Κι αυτά τα δύο είναι πιθανόν να εμφανιστούν στα όνειρα ενός ατόμου με μεγάλη φαντασία, όπως εγώ.


Ε, ναι, λοιπόν. Ακόμα ένα παράξενο όνειρο συνόδεψε τον ύπνο μου το βράδυ. Απο εκείνα τα μυστήρια, τα ανεξήγητα και τα αναπάντεχα. Όχι, δεν είχε να κάνει με κάποιον παλιό μου έρωτα ακριβώς, αλλά μια παλιά σχέση και μια καψούρα. Και να διευκρινήσω, πως μιλάω για δύο διαφορετικά άτομα. Έτσι, γιατί έτσι έτυχε λοιπόν.

Το άτομο της σχέσης, όσο παράξενο κι αν είναι, έχει μια κάποια επαφή μαζί μου. Έχουμε βρεθεί μερικές φορές και ξεκάθαρα δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας. Έχει παραμείνει μονάχα μια δική μου απορία, που βρίσκεται ερμητικά κλειστή μέσα μου (οκ, την εχω εκφράσει και σε 2 άτομα μωρέ). Και είναι πολύ πιο αναμενόμενο να βρεθεί στα όνειρά μου, λόγω της επαφής. Και για να είμαι ειλικρινής, ναι, έχει ξανατύχει (σαφώς και πάλι σε παράλογο πλαίσιο, εντελώς κωμικοτραγικό).

Το άτομο της παλιάς καψούρας, βρίσκεται κάπου, κάποια χιλιόμετρα μακριά και τα ίχνη του δεν έχουν χαθεί, αλλά σίγουρα τα έχει καλύψει το χιόνι και η πολυκαιρία. Ωστόσο, αναλύοντας τους λόγους που έκανε την εμφάνισή του στο όνειρο, πρέπει να ομολογήσω οτι η επερχόμενη επίσκεψή μου στην Ελλάδα και σε συγκεκριμένη πόλη, πρέπει να έχει παίξει το ρόλο της.

Κλείνω τα εισιτήρια, λοιπόν, για μια ψιλοτουρνέ και χάνομαι στις σκέψεις του παλιού καιρού και των φοιτητικών καταστάσεων. Ατομα που γνώρισα, που λάτρεψα, που εκτίμησα, αντιπάθησα, σπατάλησα το χρόνο μου, αλλά και όλα αυτα τα μαγευτικά μέρη που είδα, μύρισα και άγγιξα, παρέα με διάφορα απο αυτά τα άτομα. Αλλού με τρένο, με μηχανή, με ποδήλατο, με λεωφόρειο ή τα πόδια. Αλλού με ήλιο κι αλλού με βροχή. Με μαγιό ή σκουφιά. Με γεμάτη καρδιά και άδειο πορτοφόλι. Ενίοτε με μισή καρδιά ή αγωνία. Συνήθως φουλ στην αγωνία και τη στενοχώρια. Για κάποια αγάπη, κάποιο άγνωστο μέλλον και ποιος ξέρει τι άλλο χωρούσα μέσα σε μερικά εκατοστά εγκεφάλου.


Και τώρα αυτός ο εγκέφαλος αποφάσισε γυρω στις 5 το πρωί (πανω κάτω) να δημιουργήσει μια σουρεαλιστική κατάσταση με εκείνον τον παλιό γνώριμο να με παρακαλάει και σχεδόν να κλαίει. Γιατί; Επειδή εκείνος, ενώ παντρεύτηκε και προχώρησε, δεν ήθελε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Αυτά είναι που μ'αρέσουν...

Παλιέ μου γνώριμε, λοιπόν, κρατώ τις πραγματικές αναμνήσεις που έχω φυλαγμένες απο σένα και νομίζω θα τα πούμε σε κάποιο μου όνειρο ξανά, ίσως σύντομα.

Να είσαι καλά.