Η νύχτα είναι μοιραία - Μπλέξαμε

Προηγούμενο μέρος: "Η νύχτα είναι μοιραία- Για καφέ με το Σωτήρη"

- Δεν ξέρω τι θα γίνει τώρα, λέει η Άννα.

Ένα λεπτό αργότερα στο κινητό της δέχεται κλήση από τον Αλκιβιάδη:

- Πάμε για ποτάκι το βράδυ; τη ρωτάει

- Δυστυχώς δε γίνεται.

- Μπορώ να μάθω το λόγο;

- Ε, να...

- ...ναι;

- Έχουμε κανονίσει καράοκε με τα παιδιά! αναφωνεί με ενθουσιασμό που ήρθε στο μυαλό της μια δικαιολογία γρήγορα.

- Ωραία, θα έρθω εκεί τότε.

- Εεε, ναι, δε βλέπω γιατί όχι, ψεύδεται και δαγκώνεται.

Μόλις το κλείνουν απευθύνεται στο Σωτήρη αφού του εξηγεί:

- Τι κάνω τώρα;

- Απλό. Πάμε καραόκε, θα φέρω και το Γιάννη.

- Ωραία, παίρνω τις άλλες, ελπίζω να μπορούν.

- Και τον Αλέξανδρο;

- Ξέρω γω; Μάλλον. Ίσως να μη μπορεί.

- Εσύ θες να μπορεί ή να μην μπορεί;

- Εγώ θέλω την ησυχία μου αλλά ας δούμε τι έχει να πει η μοίρα, του λέει καθώς καλεί τον Αλέξανδρο.

-Έλα Αλέξανδρε, θα πάμε για καραόκε απόψε, μπορείς να έρθεις;

- Ναι, θα περάσω να σε πάρω στις 21.00.

- Εντάξει, λέει και αναστενάζει μόλις κλείνει το τηλέφωνο. Είναι της μοίρας μου τα μπλεξίματα.