Για μια σκιά της ζωής μου.

"Τι γεύση έχουν τα χείλη σου; Πόσο τρυφερά φιλάς; Η αγκαλιά σου... με χωράει άραγε; Οταν μου κρατήσεις το χέρι, θα υπάρξει ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα;...

Με θυμάσαι ποτέ; Αν ναι, τότε το κρύβεις καλά. Κι όταν με σκέφτεσαι, απλά με θυμάσαι; Εγώ δε μπορώ να σε βγάλω απο το μυαλό μου. 

Καπνίζω, πίνω, ξενυχτάω και βγαίνω έξω μήπως σε ξεχάσω. Παλιά συνταγή, ενίοτε πιάνει. Τώρα, όμως; Το μόνο που θα μετρήσει είναι ο χρόνος. Αυτός ξέρει. Και γνωρίζω κι εγώ το τέλος. Έχει ημερομηνία λήξης αυτή η αγάπη, αυτός ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Σε λίγο καιρό, θα είσαι για πάντα με μια άλλη αγάπη. Αυτό ήταν το γραφτό να γίνει. Το λένε κάρμα; Κισμέτ; Δεν ξέρω.

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ, γιατί ποτέ δε θα βγεις από τη ζωή μου. Θα κατέχεις ένα μικρό κομμάτι στην καρδιά μου. Τη σοφίτα. Μέχρι να τη γεμίσω με έναν καινούριο ένοικο. Ποιος ξέρει πόσο σύντομα θα γίνει αυτό. Καμιά φορά την πόρτα σου χτυπάει κάποιος άμεσα, άλλες φορές αργεί πολύ.

Θέλω; Θέλω. Αλλά δεν έρχεται. Είναι ο πιο αποτελεσματικός και υποσχόμενος τρόπος για να σε ξεχάσω. Αναπλήρωση. Κι αντικατάσταση.

Μακάρι να ήμουν μια άλλη, λίγο καλύτερη και λιγότερο προβληματική. Να μη σε νοιάζει αν μπλέξεις μαζί μου. Βασικά να μην μπλέξεις, να μην είναι μπλέξιμο αυτό που θα κάνεις. 

Λίγες στιγμές αν ήταν διαφορετικές, κι αυτό που ζούμε τώρα θα ήταν μια πορεία τόσο διαφορετική. Για όλους. Θα ήταν το κάτι άλλο, αυτό που η φαντασία κάνει να μοιάζει τόσο υπέροχο και ας μην έχω ποτέ την ευκαιρία να ακυρώσω με μια συνάντηση. Κι αυτό το ανεκπλήρωτο είναι που φαντάζει υπέροχο γιατί η φαντασία οργιάζει. Καλπάζει σε μακρινούς ορίζοντες. 

Κι εσύ στέκεσαι κι αναρωτιέσαι τι λέω και τι γράφω. Είμαστε απο δύο κόσμους πολύ διαφορετικούς, γλώσσες, κουλτούρες και θέλω. Κι εσύ μου ειπες πως θα μπορούσε... Αλλά πλέον δε μπορεί. 

Photo by Annie Spratt on Unsplash

Εμπόδια που φαντάζουν λύσεις σε έναν παράλληλο κόσμο. Γράμματα δεν έγραψες ποτέ, μα μου είπες πολλά. Κι αυτά μου άρεσαν. Και τώρα περπατάμε παράλληλα. Δίχως να μου έχεις κρατήσει το χέρι ποτέ. Μα όπως λέει κι ο Άρχοντας, οι σκιές δεν αγαπάνε, γιατί; Γιατί δεν έχουνε ψυχή. 

Και πλέον δεν υπάρχεις, γιατί τα φώτα άναψαν."