Κεφάλαιο της ζωής μου Νο 1538

Όπως και σε προηγούμενο κεφάλαιο - του οποίου τον αριθμό δεν αξίζει καν να γράψω- έτσι και σε αυτό το κεφάλαιο είμαι στο ίδιο σημείο. Άλλωστε η ζωή δε λένε οτι κάνει κύκλους; Ε, να λοιπόν, που βρίσκομαι εδώ, στα ίδια και γνωστά, όπως πριν δύο έτη: ανάμεσα στο τέλος της εξεταστικής και στην αρχή νέου εξαμήνου, δίχως δουλειά, κάπου στα χαμένα.
Μόνο που αυτή τη φορά η ανάγκη για δουλειά είναι τρισμεγαλύτερη, λόγω συνθηκών και μακρυνών ίσως ονείρων. Κάθε περσυ και καλύτερα λέω καμιά φορά αλλά έιναι αδικία. Το παρόν ενίοτε είναι καλύτερο, μακράν καλύτερο απο παλαιότερα, οπότε και λέω ευχαριστώ για ότι έχω.

Προσπαθώ να φτιάξω τις σχέσεις μου με τους γνωστούς και φίλους μου, κι επιμένω κάπως να μην πλησιάζω όσους με έχουν μακριά τους. Έχω 'ξηγηθεί, δεν παίζουμε το παιχνίδι του χαμένου θυσαυρού... Δεν έχουν κάτι να ψάξουν. Το σεντούκι είναι μπροστά τους, ας ανοίξουν κι ας πάρουν όσα νομίσματα νομίζουν οτι μπορούν να κουβαλήσουν...

Ξυπνά επίσης, ο επαναστάτης μέσα μου (όχι η επαναστάτρια, για τον εαυτό μου μιλάω ως αρσενικό, σεβόμενη την ίδια τη λέξη "εαυτός"), προς το παρόν έχει χασμουρηθεί κι ετοιμάζει φραπέ -μιας και είμαστε και σύγχρονοι.


Το μυαλό μου τρέχει δεξιά κι αριστερά. Κάθε ώρα , κάθε λεπτό, κάθε στιγμή...

Κάποια στιγμή θα το καταλάβω οτι "όλα είναι μια ιδέα" . . .