Ψάχνω να θυμηθώ τι διαφορετικό είχε ο χαρακτήρας μου πριν 4-5 χρόνια. Με θυμάμαι να είμαι πιο κοινωνική, πιο έξω καρδιά, πιο σταρχιδίστρια (αν και ποτέ δεν ήμουν τελείως ή έστω όχι σε θέματα που έπρεπε), ενίοτε πιο χαμογελαστή (με τις φάσεις μου κι ανάλογα το θέμα-ξέρω τι λέω), πιο ήρεμη καμια φορά και είχα περισσότερη πυγμή αλλά και όρεξη για να κάνω δραστηριότητες [είτε δουλειά είτε καφέδες και βόλτες].
Τώρα με τρώει το "θα πάω άραγε Τσεχία;", το "τι θέμα πτυχιακής θα πάρω και πότε;" και ενίοτε με πιάνει ακόμα το "οι φίλοι μου που πήγαν;" [αυτό το τελευταίο το έχω χιλιο-αναλύσει και τουλάχιστον έχω βρει μια ρίζα ευθύνης και σημεία στα οποία ήταν καθαρά θέμα συγκυριών (άσχετα που αυτό δε με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα μιας και δε μου βελτιώνει την καθημερινότητα-αυτού του τομέα)]. Το επόμενο βασικό μου θέμα και hot topic των εβδομάδων που διανύουμε -όλοι μαζί- είναι ο εργασιακός τομέας. Θα ξεφύγω απο το μοτίβο "θέλω να βρω δουλειά" [εγώ και μερικές χιλιάδες κόσμος ακόμα] και θα περάσω στο παράπονο "τι επάγγελμα θέλω να κυνηγήσω στη ζωή μου, γ@μώ το κεφάλι μου". Πάνε 5 έτη στο ΤΕΙ κι όμως, δεν έχω ιδέα αν θέλω να γίνω βιβλιοθηκονόμος. Ίσως φταίει που δεν έκανα πρακτική ακόμα, δεκτόν. Απο μεταπτυχιακό; Θα κάνω; Εδώ δεν ξέρω την πτυχιακή πότε θα την τελειώσω, εκεί κολλάμε;; Κι αν δεν φύγω Τσεχία το χειμερινό εξάμηνο, που στον πέοντα {καλέ πως μιλάω έτσι; } θα κάνω πρακτική τελικά για να πάρω το κωλόχαρτο της σχολής ; Πάντα με ανησυχεί ένα "τι θα γίνει αν δεν...;" Άρα μπορούμε να υποθέσουμε οτι ζω με πλάνα ή οτι απλά έχω κάποια σχέδια; Αν είναι το πρώτο, εύκολα μου απαντάς πως πνίγομαι στα πλάνα μου.
Στη ζωή μου βλέπω εξέλιξη μονάχα στον ερωτικό τομέα - εύγε καμάρι μου, να και κάτι για να μη μας τα πρήζεις - που δε λέω είναι πολύ βασικό, όμως όπως έχω δηλώσει ~ άλλα πράγματα μου έλειπαν πάντα~ ! Αυτόν τον καιρό, βλέπω οτι μένω δίχως ευρώ. Βγαίνει - δε βγαίνει το δίμηνο (δίχως διακοπές εννοείται), μα δε θέλω να γκρινιάξω γι αυτό, γιατί ποσώς με ενδιαφέρει αυτή την περίοδο το αν θα κολυμπήσω ή όχι στις θάλασσες των εξωτικών νησιών μας -για παράδειγμα... Εγώ το μόνο που βλέπω και σκέφτομαι καθημερινά είναι υποχρεώσεις που με περιμένουν στην γωνία, χαμογελώντας χαιρέκακα & αναμένοντας να χτυπήσουν την καταλληλότερη [ή χειρότερη] στιγμή.
Βλέπω απαντήσεις μπροστά μου που δεν παίρνω, ούτε καν άκυρα δεν τρώω, βλέπω συμφωνίες που δεν κλείνονται (το έχω πει πολλάκις οτι δε χαίρομαι ποτέ προκαταβολικά ~ βεβαίως όμως αναπτερώνεται το ηθικό μου, δεν είμαι τόσο αναίσθητη!), ευκαιρίες που χάνονται (ή τις αφήνω διακριτικά να χαθούν {γουρούνι}), φόβο μεταμορφωμένο σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν έχω θέληση να παλέψω (ή δύναμη, ή αντοχή ή γνώση ή κουράγια ή όλα μαζί~ δεν έχω αποφανθεί ακόμα).
Μιας και το ανέφερα... Φοβάμαι κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Με κυριεύει το άγχος το οποίο με κατατρώει σιγά σιγά και φθείρει πρώτα εμένα & όπου να ναι θα ακουμπήσει τις σχέσεις μου (και συγκεκριμένα τη μία και πιο σημαντική). Αντί να ξυπνάω με όρεξη για να ζήσω την κάθε ημέρα και να βγω να εξερευνήσω, να δημιουργήσω αναμνήσεις, στιγμές και καταστάσεις, με πιάνει ακριβώς το αντίθετο: να θέλω να κοιμηθώ για να αποφύγω να αντιμετωπίσω φυσιολογικές δυσκολίες που έχουν οι ενήλικες (ιδίως εκείνοι που έχουν όνειρα και στόχους). Ανοίγω τα μάτια μου και με πνίγει το άγχος και η αρνητικότητα "άλλη μια μέρα που δε θα κάνω τίποτα το δημιουργικό ή το παραγωγικό. Άλλη μία μέρα που θα ξοδέψω δίχως να κερδίσω τίποτα" . Γιατί αυτο-μαστιγώνομαι έτσι; Αισθάνομαι σαν να έχω χωθεί σε ένα δωμάτιο με κινούμενους, προς το κέντρο, τοίχους, ενώ περιμένω τρομαγμένη τη στιγμή της σύνθλιψης. Κι όμως, είναι σαν να με πιέζουν ήδη, ενώ μπορεί αύριο να γίνει κάτι το μαγικό και να αλλάξουν όλα! (όχι, δεν το σκέφτομαι καθόλου συχνά αυτό το ενδεχόμενο και μπορώ να πω οτι και τώρα που το σκέφτηκα, δε με βοήθησε γιατί δεν το πιστεύει η ψυχή μου).
Πιέζομαι μοναχή μου απο πολλές πλευρές. Μπορούσα να τα γράψω όλα στα παπάρια μου, αλλά βασικά δεν έχω. Γενικά ποτέ δεν είχα αρχίδια (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Πάντα ήμουν το καημένο κοριτσάκι, θύμα bullying & ψυχολογικής βίας, χωρίς να πηγαίνει κάτι καλά μόνο του αν δεν το παιδέψω. Έχω παράπονα απο τη ζωή μου, σε πράγματα που δεν έφταιγα μοναχή μου. Όμως ούτε το να έχω παράπονα βοηθάει, αλλά τι να κάνω που δεν έχω ξεπεράσει ακόμα κάποιες κατραπακές που έφαγα;
Δεν είναι οτι θα ήθελα να είμαι άλλη. Όχι. Θα ήθελα μονάχα να βελτιωθώ αρκετά και έτσι ίσως να βελτίωνα και την κατάσταση τριγύρω μου. Ίσως να ήθελα να βελτιώσω λίγο και το περιβάλλον μου, αλλά είμαι πεπεισμένη οτι έχω κάνει άπειρα λάθη. Έλα, όμως που παλαιότερα ήμουν πιο κοινωνική ! [δεν είναι άσχετο].
Και να που κάθομαι μία ακόμα νύχτα, ως το ξημέρωμα (είναι ήδη 4.30 και μάλλον βάρεσα 2ωρο στο λαπτοπ), ψάχνοντας τη ρίζα των ψυχολογικών μου, γιατί δε θέλω να κοιμηθώ σαν ελέφαντας πάλι. Θέλω να βρω λόγω να ξυπνάω. Να είμαι ανάλαφρη. Να έχω κάτι καλό να περιμένω. Διότι πλέον ανοίγω τα μάτια και λέω "ωχ Θεέ μου, άλλη μια μέρα που θα θεωρηθώ άχρηστη ή θα κάνω τα συνηθισμένα".
Και ξέρεις τι γίνεται; Εγώ θέλω να βγω τώρα. Δεν είναι οτι μου φταίει κάτι ή οτι δεν είμαι καλά. Μια χαρά είμαι, μονάχα λίγο σκεφτική. Φοβάμαι, βέβαια, γιατί πριν 3 ώρες είχα μια συζήτηση περι βιασμών και λέω να μην το ρισκάρω. Αλλά να, τέτοια είμαι. Κότα. Κωλώστρα. Κι αυτό είναι που καταλήγω να κάνω κάθε μέρα τώρα τελευταία. Να με βρίζω. Με λέω ανίκανη, άχρηστη και ηλίθια που δεν βελτιώνομαι όσο και να θέλω. Θέλω ναι, προσπαθώ; Κατά κάποιο τρόπο ναι. Μιλάω. Μιλάω συνέχεια, ακατάπαυστα. Αναλύω και αναλύομαι. Έτσι θεωρώ οτι κάνω κάτι.
Τραβάω ζόρια, επειδή ζηλεύω άτομα. Ίσως όχι για την εμφάνιση, όσο γι αυτό που είναι. Ή για αυτό που είμαι εγώ μπροστά τους. Μπορώ να σου βρω αρκετούς λόγους για τους οποίους δε μπορώ να είμαι dj, πέραν της εμπειρίας. Ένα είναι η ανασφάλεια. Δύο είναι οτι θεωρώ τον εαυτό μου μικρό. Τρία οι γνωριμίες. Τέσσερα, τα καστανά μου μάτια (που δεν είναι γαλανά, ξέρω τι λέω). Πέντε, το οτι δε μπορώ να υποστηρίξω όλο αυτό το σκηνικό με τα "δήθεν" (που δεν τα θεωρώ όλα δήθεν, απλά σκάω απο τη ζήλια μου). Έξι... να, είδες; Δεν είπα αυτό που ήθελα, πάλι το απέφυγα.
Απλά πες μου σε τι μοιάζω με όλες όσες έχουν κάνει κάποια καριέρα (ε, ας πούμε Γαρμπή ~ μιας και παίζει. Ή ας πούμε ηθοποιούς ή ότι θες....)
Ρεεεεε, δεν έκανε κανείς καριέρα με το βλέμμα που έχω. Δεν έχω τσαγανό, δεν έχω πυγμή, δεν έχω ύφος και ίσως να μην έχω και την εμφάνιση που ζητάει ο κόσμος (ίσιο μαλλί, να ακολουθείς τη μόδα, να έχεις στυλ, να είσαι μέσα στα πράγματα κλπ). Ποτέ δεν το έκανα και δεν πρόκειται. Άρα τι; Θα μείνω στην απέξω ή θα ξυπνάω κάθε μέρα και θα προσπαθώ να γίνω μια άλλη; Να είμαι κάτι που μπορεί στην τελική και να μη μου πάει; Ίσως αν αλλάξει η εμφάνισή μου και προσέχω μαλλιά-νύχια-ρούχα-παπούτσια-μακιγιάζ να βρω και φίλους τελικά, να βρω και μια νορμαλ δουλειά και να γίνω λίγο πιο ευτυχισμένη. Να γίνω λίγο πιο πλήρης. Αλλά ναι, ξέχασα... δε μου πάνε όλα αυτά εμένα.
Ώρες- ώρες σκέφτομαι οτι πραγματικά γεννήθηκα για να είμαι χαμηλά. Άλλωστε δε θυμάμαι ποτέ μου να έφτασα ψηλά. Ποτέ δεν έκανα κάτι το αξιοζήλευτο. Μη μου πεις πως έγραψα ιστορίες, γιατί το μυθιστόρημα είναι στα αρχικά του στάδια. Ακόμα κι αν το τελείωνα δηλαδή, δε θα το θεωρούσα επιτυχία αν δεν έκανε πωλήσεις.
Μπορείς να μου βρεις τρόπους να βλέπω στον καθρέφτη ένα καλύτερο άτομο; Δεν ξέρω ποια είμαι, ξέρω όμως οτι είμαι χαμηλά. Είναι, βέβαια, νωρίς. Στα 23 ποιος έχει καριέρα; Ε; (λέει και "κλαίει" γιατί ξέρει παραδείγματα....) . Εγώ όχι μόνο δεν είμαι στο ξεκίνημα ούτε καν ξέρω τι να ξεκινήσω. Αλλά να, με καίει που ποτέ δεν ήμουν σημαντική ούτε καν για την οικογένειά μου. Ούτε είχα φίλους που να ξέρουν πόσο γαμάτη είμαι παρά τα προβλήματα. Ρε, τραβάω ζόρια και δε θέλω να μείνω άλλο μέσα σε αυτά. Και νομίζω οτι η δουλειά είναι σανίδα σωτηρίας. Γιατί; Επειδή πρώτα απο όλα θα ξεχνιέμαι τις ώρες που θα δουλεύω, έπειτα γιατί θα βγάζω χρήματα και θα νιώθω οτι κάπου είμαι κι εγώ χρήσιμη ή έστω ψευτο-ανεξάρτητη (αρχίδια ανεξαρτησία, πάντα απο κάποιον θα εξαρτιέμαι ώσπου να πεθάνω).
Αν ήξερες τη μάχη που δίνω μέσα μου, θα με συγχωρούσες που δε χαμογελάω συχνά και που αποστρέφω το βλέμμα μου συχνά πυκνά. Ντρέπομαι γι αυτό που είμαι, ή για αυτό που δεν είμαι ή για αυτό που θα ήθελα ή θα έπρεπε να είμαι. Ντρέπομαι γιατί ποτέ δε θα σε φτάσω, δυστυχώς το πιστεύω, ενώ παράλληλα λυπάμαι μονίμως τον εαυτό μου, μιας και ξέρω πως ήμουν καλύτερη κάποτε.... Θα καταλάβαινες γιατί με πιάνει η φλυαρία. Σε θαυμάζω άπειρα. Μπορεί κάποιες στιγμές να σε ζηλεύω, δεν προσπάθησα να το κρύψω. Δε θέλω να δεις πόσο άρρωστη νιώθω/είμαι. Ήθελα να γνώριζες αυτό που ήμουν, αυτό που θα μπορούσα να γίνω. Αλλά σαν καρκίνος μου τρώει τα σωθικά μέρα με τη μέρα και πετυχαίνει να με ρίξει. Να με πετάξει στο έδαφος και να με κάνει να σκάσω με φόρα, έτσι ώστε να πονέσει λίγο παραπάνω.
Δε θα σε άφηνα ποτέ μου εσένα να με δεις να βαλτώνω. ~ Και για να πω την αλήθεια, αυτή η πρόταση είναι που μου έφερε το αποψινό δάκρυ. Αλλά στ' αλήθεια είμαι καλά. Έπαθα ανοσία. Είμαι σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση, γι αυτό δεν αισθάνομαι τίποτα. Νομίζω οτι δεν πάει παρακάτω πια.
Δε θα σε άφηνα να δεις έναν κλειστό εαυτό. Όχι σε σένα, τον τόσο σημαντικό για μένα. Θα σου έδειχνα εκείνο το όμορφο κορίτσι που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο. Που είχε όρεξη και που χτυπούσε τη γροθιά στο τραπέζι αντι να βάλει τα κλάματα. Αλλά να, με κούρασαν όλα αυτά και σίγουρα δε μπορείς να το νιώσεις. Θα με περάσεις για χαζή, όχι πως δεν είμαι βέβαια. Θα νομίσεις κάπου κάπου οτι πουλάω τρέλα, ψέμματα, σαν εκείνη τη γνωστή μου την Ελένη. Αλλά τα ψέμματα δεν τα αντέχω κι αν δεν με πιστεύεις, να μην συνεχίσουμε να βλεπόμαστε.
Βέβαια κοίτα τι γίνεται... Είμαι σε μια απο τις χειρότερες πλέον φάσεις της ζωής μου. Ήρθαν τα πάνω- κάτω για πολλοστή φορά (πόσα να αντέξω, δεν συμφωνείς; ) Αν καταφέρω να σηκωθώ (που δεν παίζει να μη συμβεί, γιατί αλλιώς μετά πεθαίνω ξερωγω), θα με δεις να ανατέλλω. Δε λένε οτι μετά την καταιγίδα πως βγαίνει ήλιος; Εγώ είμαι απαισιόδοξη, αλλά ο κόσμος το λέει. Και το έχω ανάγκη σε αυτή τη φάση. Παλιά , μου το έλεγα. Πλέον παίζει να τσακώθηκα και με τον ίδιο μου τον εαυτό...
Γράφω και παρατηρώ ότι κάνω κύκλους. Δεν έχω πιεί. Παράπονα και συμπεράσματα βγάζω. Έξω πια ξημέρωσε. Έσβησαν και τα φώτα του δρόμου. Αλλά κι αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Μα την αλήθεια μου, έχω παγώσει συναισθηματικά. Σαν να μου λέει το μέσα μου "φτάνει, δεν αντέχω άλλο, θα μπω σε sleep mode". Δε μου βγαίνει να κλάψω άλλο. Γι αυτό κι εκείνο το ένα δάκρυ πριν κάποιες προτάσεις με παραξένεψε τόσο. Βαρέθηκα να κλαίω, με σιχάθηκα. Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου που αφήνω κάποιον τόσο σύντομα να με παρακολουθεί να κλαίω και να συντρίβομαι κάθε φορά. Μα κάθε φορά.
Τουλάχιστον έχω έστω ένα σοβαρό λόγο κι αυτός είναι η απώλεια του Μάνου. Αλλά να που ακόμα και με αυτό τούτη τη στιγμή είμαι άνιωθη.
Είναι μια απο εκείνες τις στιγμές-παγίδες που αισθάνομαι φουλ στην ενέργεια και ίσως ελαφρώς αλλαγμένη. Οτι πχ θα μπορούσα ακόμα και να δουλέψω κάπου που ως τώρα φοβόμουν. Αλλά θα πάω για ύπνο και θα μου περάσει. Παροδικό θα ναι. Αλλά όμορφη και σημαντική σίγουρα δε νιώθω. Και οπωσδήποτε όχι ξεχωριστή.
Νιώθω τα βλέφαρά μου μονίμως βαριά. Όχι απο τη νύστα, αλλά απο ντροπή. Και να φανταστείς οτι παλιά δε μπορούσα να φανταστώ πως είναι να ντρέπεται κανείς μονίμως. Και κοίτα που πια δεν βλέπω τους ανθρώπους κατάματα. Κοίτα που λέω μονίμως όχι σε προτάσεις. Κοίτα που θέλω να κλειστώ σε ένα δωμάτιο και να κατεβάσω και τα πατζούρια.
Εμένα το τεράς μου κατάφερε να με καταβροχθίσει σχεδόν.
Αλλά τι λένε για τους σκορπιούς; Πως μόλις πιάνουν πάτο, ξανα- δημιουργούνται;! Ε, αυτό.
Αναμένεται βέβαια, γιατί δε νιώθω πως είναι κάτι που θα γίνει σύντομα. Έχω μηδενικό προαίσθημα...
Έχω υπάρξει ξανά σε τέτοιου είδους φάση. Μόνο που οι άλλες ήταν τύπου "κλαίω και σπαράζω". Είναι ένα βήμα πριν απο αυτό που είμαι τώρα. Τώρα τερμάτισε. Τώρα πια νέκρωσα. Δηλώνω συναισθηματικά νεκρή. Απαρτίζεται απο μεταβαλλόμενη διάθεση μέσα σε δευτερόλεπτα, κλάμα στο τσεπάκι για ανούσιο λόγο και φοβερή απάθεια σε πράγματα επιπέδου. Συνοδεύεται απο την ανυπαρξία ευχαρίστησης καθημερινότητας και έλλειψη χαμόγελου. Συνήθως αναγνωρίζεται απο το χαρακτηριστικό αγελαδίσιο ύφος (μοιάζει με το σοφιστικέ "κάτι σκέφτομαι σοβαρά") και απο τους αναστεναγμούς σε ρυθμό 1 αχ/ βλέμμα. Μπορεί να προκαλέσει εφιάλτες οι οποίοι αντιμετωπίζονται κι αυτοί με απάθεια.
Ε και τώρα που το γύρισα στο κωμικό πάλι, πάω για ύπνο, αφού έχασα την ευκαιρία να δω την ανατολή του ήλιου απο το πυροβολείο... Λάμπει ήδη...
Τώρα με τρώει το "θα πάω άραγε Τσεχία;", το "τι θέμα πτυχιακής θα πάρω και πότε;" και ενίοτε με πιάνει ακόμα το "οι φίλοι μου που πήγαν;" [αυτό το τελευταίο το έχω χιλιο-αναλύσει και τουλάχιστον έχω βρει μια ρίζα ευθύνης και σημεία στα οποία ήταν καθαρά θέμα συγκυριών (άσχετα που αυτό δε με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα μιας και δε μου βελτιώνει την καθημερινότητα-αυτού του τομέα)]. Το επόμενο βασικό μου θέμα και hot topic των εβδομάδων που διανύουμε -όλοι μαζί- είναι ο εργασιακός τομέας. Θα ξεφύγω απο το μοτίβο "θέλω να βρω δουλειά" [εγώ και μερικές χιλιάδες κόσμος ακόμα] και θα περάσω στο παράπονο "τι επάγγελμα θέλω να κυνηγήσω στη ζωή μου, γ@μώ το κεφάλι μου". Πάνε 5 έτη στο ΤΕΙ κι όμως, δεν έχω ιδέα αν θέλω να γίνω βιβλιοθηκονόμος. Ίσως φταίει που δεν έκανα πρακτική ακόμα, δεκτόν. Απο μεταπτυχιακό; Θα κάνω; Εδώ δεν ξέρω την πτυχιακή πότε θα την τελειώσω, εκεί κολλάμε;; Κι αν δεν φύγω Τσεχία το χειμερινό εξάμηνο, που στον πέοντα {καλέ πως μιλάω έτσι; } θα κάνω πρακτική τελικά για να πάρω το κωλόχαρτο της σχολής ; Πάντα με ανησυχεί ένα "τι θα γίνει αν δεν...;" Άρα μπορούμε να υποθέσουμε οτι ζω με πλάνα ή οτι απλά έχω κάποια σχέδια; Αν είναι το πρώτο, εύκολα μου απαντάς πως πνίγομαι στα πλάνα μου.
Στη ζωή μου βλέπω εξέλιξη μονάχα στον ερωτικό τομέα - εύγε καμάρι μου, να και κάτι για να μη μας τα πρήζεις - που δε λέω είναι πολύ βασικό, όμως όπως έχω δηλώσει ~ άλλα πράγματα μου έλειπαν πάντα~ ! Αυτόν τον καιρό, βλέπω οτι μένω δίχως ευρώ. Βγαίνει - δε βγαίνει το δίμηνο (δίχως διακοπές εννοείται), μα δε θέλω να γκρινιάξω γι αυτό, γιατί ποσώς με ενδιαφέρει αυτή την περίοδο το αν θα κολυμπήσω ή όχι στις θάλασσες των εξωτικών νησιών μας -για παράδειγμα... Εγώ το μόνο που βλέπω και σκέφτομαι καθημερινά είναι υποχρεώσεις που με περιμένουν στην γωνία, χαμογελώντας χαιρέκακα & αναμένοντας να χτυπήσουν την καταλληλότερη [ή χειρότερη] στιγμή.
Βλέπω απαντήσεις μπροστά μου που δεν παίρνω, ούτε καν άκυρα δεν τρώω, βλέπω συμφωνίες που δεν κλείνονται (το έχω πει πολλάκις οτι δε χαίρομαι ποτέ προκαταβολικά ~ βεβαίως όμως αναπτερώνεται το ηθικό μου, δεν είμαι τόσο αναίσθητη!), ευκαιρίες που χάνονται (ή τις αφήνω διακριτικά να χαθούν {γουρούνι}), φόβο μεταμορφωμένο σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν έχω θέληση να παλέψω (ή δύναμη, ή αντοχή ή γνώση ή κουράγια ή όλα μαζί~ δεν έχω αποφανθεί ακόμα).
Μιας και το ανέφερα... Φοβάμαι κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Με κυριεύει το άγχος το οποίο με κατατρώει σιγά σιγά και φθείρει πρώτα εμένα & όπου να ναι θα ακουμπήσει τις σχέσεις μου (και συγκεκριμένα τη μία και πιο σημαντική). Αντί να ξυπνάω με όρεξη για να ζήσω την κάθε ημέρα και να βγω να εξερευνήσω, να δημιουργήσω αναμνήσεις, στιγμές και καταστάσεις, με πιάνει ακριβώς το αντίθετο: να θέλω να κοιμηθώ για να αποφύγω να αντιμετωπίσω φυσιολογικές δυσκολίες που έχουν οι ενήλικες (ιδίως εκείνοι που έχουν όνειρα και στόχους). Ανοίγω τα μάτια μου και με πνίγει το άγχος και η αρνητικότητα "άλλη μια μέρα που δε θα κάνω τίποτα το δημιουργικό ή το παραγωγικό. Άλλη μία μέρα που θα ξοδέψω δίχως να κερδίσω τίποτα" . Γιατί αυτο-μαστιγώνομαι έτσι; Αισθάνομαι σαν να έχω χωθεί σε ένα δωμάτιο με κινούμενους, προς το κέντρο, τοίχους, ενώ περιμένω τρομαγμένη τη στιγμή της σύνθλιψης. Κι όμως, είναι σαν να με πιέζουν ήδη, ενώ μπορεί αύριο να γίνει κάτι το μαγικό και να αλλάξουν όλα! (όχι, δεν το σκέφτομαι καθόλου συχνά αυτό το ενδεχόμενο και μπορώ να πω οτι και τώρα που το σκέφτηκα, δε με βοήθησε γιατί δεν το πιστεύει η ψυχή μου).
Πιέζομαι μοναχή μου απο πολλές πλευρές. Μπορούσα να τα γράψω όλα στα παπάρια μου, αλλά βασικά δεν έχω. Γενικά ποτέ δεν είχα αρχίδια (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Πάντα ήμουν το καημένο κοριτσάκι, θύμα bullying & ψυχολογικής βίας, χωρίς να πηγαίνει κάτι καλά μόνο του αν δεν το παιδέψω. Έχω παράπονα απο τη ζωή μου, σε πράγματα που δεν έφταιγα μοναχή μου. Όμως ούτε το να έχω παράπονα βοηθάει, αλλά τι να κάνω που δεν έχω ξεπεράσει ακόμα κάποιες κατραπακές που έφαγα;
Δεν είναι οτι θα ήθελα να είμαι άλλη. Όχι. Θα ήθελα μονάχα να βελτιωθώ αρκετά και έτσι ίσως να βελτίωνα και την κατάσταση τριγύρω μου. Ίσως να ήθελα να βελτιώσω λίγο και το περιβάλλον μου, αλλά είμαι πεπεισμένη οτι έχω κάνει άπειρα λάθη. Έλα, όμως που παλαιότερα ήμουν πιο κοινωνική ! [δεν είναι άσχετο].
Και να που κάθομαι μία ακόμα νύχτα, ως το ξημέρωμα (είναι ήδη 4.30 και μάλλον βάρεσα 2ωρο στο λαπτοπ), ψάχνοντας τη ρίζα των ψυχολογικών μου, γιατί δε θέλω να κοιμηθώ σαν ελέφαντας πάλι. Θέλω να βρω λόγω να ξυπνάω. Να είμαι ανάλαφρη. Να έχω κάτι καλό να περιμένω. Διότι πλέον ανοίγω τα μάτια και λέω "ωχ Θεέ μου, άλλη μια μέρα που θα θεωρηθώ άχρηστη ή θα κάνω τα συνηθισμένα".
Και ξέρεις τι γίνεται; Εγώ θέλω να βγω τώρα. Δεν είναι οτι μου φταίει κάτι ή οτι δεν είμαι καλά. Μια χαρά είμαι, μονάχα λίγο σκεφτική. Φοβάμαι, βέβαια, γιατί πριν 3 ώρες είχα μια συζήτηση περι βιασμών και λέω να μην το ρισκάρω. Αλλά να, τέτοια είμαι. Κότα. Κωλώστρα. Κι αυτό είναι που καταλήγω να κάνω κάθε μέρα τώρα τελευταία. Να με βρίζω. Με λέω ανίκανη, άχρηστη και ηλίθια που δεν βελτιώνομαι όσο και να θέλω. Θέλω ναι, προσπαθώ; Κατά κάποιο τρόπο ναι. Μιλάω. Μιλάω συνέχεια, ακατάπαυστα. Αναλύω και αναλύομαι. Έτσι θεωρώ οτι κάνω κάτι.
Τραβάω ζόρια, επειδή ζηλεύω άτομα. Ίσως όχι για την εμφάνιση, όσο γι αυτό που είναι. Ή για αυτό που είμαι εγώ μπροστά τους. Μπορώ να σου βρω αρκετούς λόγους για τους οποίους δε μπορώ να είμαι dj, πέραν της εμπειρίας. Ένα είναι η ανασφάλεια. Δύο είναι οτι θεωρώ τον εαυτό μου μικρό. Τρία οι γνωριμίες. Τέσσερα, τα καστανά μου μάτια (που δεν είναι γαλανά, ξέρω τι λέω). Πέντε, το οτι δε μπορώ να υποστηρίξω όλο αυτό το σκηνικό με τα "δήθεν" (που δεν τα θεωρώ όλα δήθεν, απλά σκάω απο τη ζήλια μου). Έξι... να, είδες; Δεν είπα αυτό που ήθελα, πάλι το απέφυγα.
Απλά πες μου σε τι μοιάζω με όλες όσες έχουν κάνει κάποια καριέρα (ε, ας πούμε Γαρμπή ~ μιας και παίζει. Ή ας πούμε ηθοποιούς ή ότι θες....)
Ρεεεεε, δεν έκανε κανείς καριέρα με το βλέμμα που έχω. Δεν έχω τσαγανό, δεν έχω πυγμή, δεν έχω ύφος και ίσως να μην έχω και την εμφάνιση που ζητάει ο κόσμος (ίσιο μαλλί, να ακολουθείς τη μόδα, να έχεις στυλ, να είσαι μέσα στα πράγματα κλπ). Ποτέ δεν το έκανα και δεν πρόκειται. Άρα τι; Θα μείνω στην απέξω ή θα ξυπνάω κάθε μέρα και θα προσπαθώ να γίνω μια άλλη; Να είμαι κάτι που μπορεί στην τελική και να μη μου πάει; Ίσως αν αλλάξει η εμφάνισή μου και προσέχω μαλλιά-νύχια-ρούχα-παπούτσια-μακιγιάζ να βρω και φίλους τελικά, να βρω και μια νορμαλ δουλειά και να γίνω λίγο πιο ευτυχισμένη. Να γίνω λίγο πιο πλήρης. Αλλά ναι, ξέχασα... δε μου πάνε όλα αυτά εμένα.
Ώρες- ώρες σκέφτομαι οτι πραγματικά γεννήθηκα για να είμαι χαμηλά. Άλλωστε δε θυμάμαι ποτέ μου να έφτασα ψηλά. Ποτέ δεν έκανα κάτι το αξιοζήλευτο. Μη μου πεις πως έγραψα ιστορίες, γιατί το μυθιστόρημα είναι στα αρχικά του στάδια. Ακόμα κι αν το τελείωνα δηλαδή, δε θα το θεωρούσα επιτυχία αν δεν έκανε πωλήσεις.
Μπορείς να μου βρεις τρόπους να βλέπω στον καθρέφτη ένα καλύτερο άτομο; Δεν ξέρω ποια είμαι, ξέρω όμως οτι είμαι χαμηλά. Είναι, βέβαια, νωρίς. Στα 23 ποιος έχει καριέρα; Ε; (λέει και "κλαίει" γιατί ξέρει παραδείγματα....) . Εγώ όχι μόνο δεν είμαι στο ξεκίνημα ούτε καν ξέρω τι να ξεκινήσω. Αλλά να, με καίει που ποτέ δεν ήμουν σημαντική ούτε καν για την οικογένειά μου. Ούτε είχα φίλους που να ξέρουν πόσο γαμάτη είμαι παρά τα προβλήματα. Ρε, τραβάω ζόρια και δε θέλω να μείνω άλλο μέσα σε αυτά. Και νομίζω οτι η δουλειά είναι σανίδα σωτηρίας. Γιατί; Επειδή πρώτα απο όλα θα ξεχνιέμαι τις ώρες που θα δουλεύω, έπειτα γιατί θα βγάζω χρήματα και θα νιώθω οτι κάπου είμαι κι εγώ χρήσιμη ή έστω ψευτο-ανεξάρτητη (αρχίδια ανεξαρτησία, πάντα απο κάποιον θα εξαρτιέμαι ώσπου να πεθάνω).
Αν ήξερες τη μάχη που δίνω μέσα μου, θα με συγχωρούσες που δε χαμογελάω συχνά και που αποστρέφω το βλέμμα μου συχνά πυκνά. Ντρέπομαι γι αυτό που είμαι, ή για αυτό που δεν είμαι ή για αυτό που θα ήθελα ή θα έπρεπε να είμαι. Ντρέπομαι γιατί ποτέ δε θα σε φτάσω, δυστυχώς το πιστεύω, ενώ παράλληλα λυπάμαι μονίμως τον εαυτό μου, μιας και ξέρω πως ήμουν καλύτερη κάποτε.... Θα καταλάβαινες γιατί με πιάνει η φλυαρία. Σε θαυμάζω άπειρα. Μπορεί κάποιες στιγμές να σε ζηλεύω, δεν προσπάθησα να το κρύψω. Δε θέλω να δεις πόσο άρρωστη νιώθω/είμαι. Ήθελα να γνώριζες αυτό που ήμουν, αυτό που θα μπορούσα να γίνω. Αλλά σαν καρκίνος μου τρώει τα σωθικά μέρα με τη μέρα και πετυχαίνει να με ρίξει. Να με πετάξει στο έδαφος και να με κάνει να σκάσω με φόρα, έτσι ώστε να πονέσει λίγο παραπάνω.
Δε θα σε άφηνα ποτέ μου εσένα να με δεις να βαλτώνω. ~ Και για να πω την αλήθεια, αυτή η πρόταση είναι που μου έφερε το αποψινό δάκρυ. Αλλά στ' αλήθεια είμαι καλά. Έπαθα ανοσία. Είμαι σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση, γι αυτό δεν αισθάνομαι τίποτα. Νομίζω οτι δεν πάει παρακάτω πια.
Δε θα σε άφηνα να δεις έναν κλειστό εαυτό. Όχι σε σένα, τον τόσο σημαντικό για μένα. Θα σου έδειχνα εκείνο το όμορφο κορίτσι που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο. Που είχε όρεξη και που χτυπούσε τη γροθιά στο τραπέζι αντι να βάλει τα κλάματα. Αλλά να, με κούρασαν όλα αυτά και σίγουρα δε μπορείς να το νιώσεις. Θα με περάσεις για χαζή, όχι πως δεν είμαι βέβαια. Θα νομίσεις κάπου κάπου οτι πουλάω τρέλα, ψέμματα, σαν εκείνη τη γνωστή μου την Ελένη. Αλλά τα ψέμματα δεν τα αντέχω κι αν δεν με πιστεύεις, να μην συνεχίσουμε να βλεπόμαστε.
Βέβαια κοίτα τι γίνεται... Είμαι σε μια απο τις χειρότερες πλέον φάσεις της ζωής μου. Ήρθαν τα πάνω- κάτω για πολλοστή φορά (πόσα να αντέξω, δεν συμφωνείς; ) Αν καταφέρω να σηκωθώ (που δεν παίζει να μη συμβεί, γιατί αλλιώς μετά πεθαίνω ξερωγω), θα με δεις να ανατέλλω. Δε λένε οτι μετά την καταιγίδα πως βγαίνει ήλιος; Εγώ είμαι απαισιόδοξη, αλλά ο κόσμος το λέει. Και το έχω ανάγκη σε αυτή τη φάση. Παλιά , μου το έλεγα. Πλέον παίζει να τσακώθηκα και με τον ίδιο μου τον εαυτό...
Γράφω και παρατηρώ ότι κάνω κύκλους. Δεν έχω πιεί. Παράπονα και συμπεράσματα βγάζω. Έξω πια ξημέρωσε. Έσβησαν και τα φώτα του δρόμου. Αλλά κι αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορη.
Μα την αλήθεια μου, έχω παγώσει συναισθηματικά. Σαν να μου λέει το μέσα μου "φτάνει, δεν αντέχω άλλο, θα μπω σε sleep mode". Δε μου βγαίνει να κλάψω άλλο. Γι αυτό κι εκείνο το ένα δάκρυ πριν κάποιες προτάσεις με παραξένεψε τόσο. Βαρέθηκα να κλαίω, με σιχάθηκα. Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου που αφήνω κάποιον τόσο σύντομα να με παρακολουθεί να κλαίω και να συντρίβομαι κάθε φορά. Μα κάθε φορά.
Τουλάχιστον έχω έστω ένα σοβαρό λόγο κι αυτός είναι η απώλεια του Μάνου. Αλλά να που ακόμα και με αυτό τούτη τη στιγμή είμαι άνιωθη.
Είναι μια απο εκείνες τις στιγμές-παγίδες που αισθάνομαι φουλ στην ενέργεια και ίσως ελαφρώς αλλαγμένη. Οτι πχ θα μπορούσα ακόμα και να δουλέψω κάπου που ως τώρα φοβόμουν. Αλλά θα πάω για ύπνο και θα μου περάσει. Παροδικό θα ναι. Αλλά όμορφη και σημαντική σίγουρα δε νιώθω. Και οπωσδήποτε όχι ξεχωριστή.
Νιώθω τα βλέφαρά μου μονίμως βαριά. Όχι απο τη νύστα, αλλά απο ντροπή. Και να φανταστείς οτι παλιά δε μπορούσα να φανταστώ πως είναι να ντρέπεται κανείς μονίμως. Και κοίτα που πια δεν βλέπω τους ανθρώπους κατάματα. Κοίτα που λέω μονίμως όχι σε προτάσεις. Κοίτα που θέλω να κλειστώ σε ένα δωμάτιο και να κατεβάσω και τα πατζούρια.
Εμένα το τεράς μου κατάφερε να με καταβροχθίσει σχεδόν.
Αλλά τι λένε για τους σκορπιούς; Πως μόλις πιάνουν πάτο, ξανα- δημιουργούνται;! Ε, αυτό.
Αναμένεται βέβαια, γιατί δε νιώθω πως είναι κάτι που θα γίνει σύντομα. Έχω μηδενικό προαίσθημα...
Έχω υπάρξει ξανά σε τέτοιου είδους φάση. Μόνο που οι άλλες ήταν τύπου "κλαίω και σπαράζω". Είναι ένα βήμα πριν απο αυτό που είμαι τώρα. Τώρα τερμάτισε. Τώρα πια νέκρωσα. Δηλώνω συναισθηματικά νεκρή. Απαρτίζεται απο μεταβαλλόμενη διάθεση μέσα σε δευτερόλεπτα, κλάμα στο τσεπάκι για ανούσιο λόγο και φοβερή απάθεια σε πράγματα επιπέδου. Συνοδεύεται απο την ανυπαρξία ευχαρίστησης καθημερινότητας και έλλειψη χαμόγελου. Συνήθως αναγνωρίζεται απο το χαρακτηριστικό αγελαδίσιο ύφος (μοιάζει με το σοφιστικέ "κάτι σκέφτομαι σοβαρά") και απο τους αναστεναγμούς σε ρυθμό 1 αχ/ βλέμμα. Μπορεί να προκαλέσει εφιάλτες οι οποίοι αντιμετωπίζονται κι αυτοί με απάθεια.
Ε και τώρα που το γύρισα στο κωμικό πάλι, πάω για ύπνο, αφού έχασα την ευκαιρία να δω την ανατολή του ήλιου απο το πυροβολείο... Λάμπει ήδη...
0 comments:
Post a Comment
Your opinion is...?