Οικογενειακή θαλπωρή/ σχέσεις.

Δε θέλω να με εγκαταλείψουν πάλι. Δεν ξέρω γιατί το βάζω αυτό το "πάλι". Θεωρητικά μεγάλωσα σε οικογένεια. Πρακτικά, όμως; Πόσα προβλήματα είχαμε ή και έχουμε; Αρκετά όπως όλοι θα πεις. Και θα σου απαντήσω "ίσως" κουνώντας το κεφάλι.

Θέλω να γυρίσει η μανούλα μου, όχι γιατί άλλαξε το πρόγραμμά μου αλλά γιατί άλλαξε η ασφάλειά μου. Κανείς δε θα με νοιαστεί εδώ.

Κουβέντα να πω σε κάποιον δικό μου θέλω και τελικά καταλήγω να γίνομαι καταθετήριο νεύρων. Αλλά δεν πάει έτσι. Δεν είμαι αντικείμενο.
Και το γράφω με παράπονο πιο πολύ και όχι με θυμό ή νεύρα.

Να βγάλω την ευαίσθητη πλευρά μου θέλω. Να τους αφήσω να με δουν να κλαίω. Αλλά και τι τους νοιάζει στο κάτω- κάτω...

Κλείνομαι.
Αλλά όχι στο δωμάτιο μου. Στον εαυτό μου. Και ανοίγομαι σε ξένους. Γιατί η ντουλάπα του "είναι μου" φούσκωσε και φράκαρε.

Ούτε και στις σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους ήμουν τυχερή.
Φίλες που με εγκατέλειψαν για απροσδιόριστους ή χαζούς λόγους και ένας φίλος που έφυγε στα ξένα. Αυτό το τελευταίο κάποτε πια. Το παράχωσα.

Να ξέρεις, τις φοβάμαι τις ερωτικές σχέσεις. Γιατί δένομαι, με πληγώνουν και τελικά φεύγουν. Μα εγώ επιμένω να ελπίζω, να πιστεύω. Δε γνωρίζω το γιατί. Μπορεί επειδή το έχω ανάγκη.
Άκουσα σε ένα κομμάτι που έλεγε:
"Έρωτας είναι να κλαις να πονάς, στον άλλο να δίνεις αυτά που ζητάς".


Καληνύχτα με το κομμάτι το ίδιο, κι ας μη σας αρέσει.