Και το μετανιώνω αρκετά συχνά.
Το μετανιώνω γιατί ξέρω τι έχω χάσει. Έχουν περάσει περί τα 8 γαμημένα, καριόλικα χρόνια που σε έδιωξα. Το ένα τρίτο της ζωής μου σχεδόν. Κι ας ήσουν κοντά μου πολύ λίγο χρόνο. Είναι κάποιες στιγμές που απλώς ξέρω οτι μόνο εσύ θα μπορούσες να τις γεμίσεις, να με καταλάβεις. Δεν ξέρω γιατί. Κι εύχομαι τόσο πολύ να είσαι εσύ αυτός ο άγνωστος που μου αφήνει σχόλια. Αλλά δεν είσαι και εθελοτυφλώ. Μην ανησυχείς. Δεν του απαντώ υποκρινόμενη οτι αυτός είναι εσύ. Θα ήταν άδικο προς το πρόσωπό του.
Δυο χρόνια μετά το συμβάν, και δεν είχα μεγαλώσει ακόμα για να κάνω κίνηση να σε γαληνεύσω, να σε προσεγγίσω. Γιατί σε φοβόμουν. Μα τι να σου εξηγώ σε τούτο το σημείο. Θα πεθάνουμε κι οι δύο και δε θα σου έχω εξηγήσει ποτέ. Ποτέ.
Αποψε έχω κολλήσει σε ένα σου σχόλιο, εδώ στο μπλογκ (άδικος κόπος να το ψάξει κανείς, έχω σχεδόν 900 σχόλια) που μου άφησες χωρίς να ξέρεις ποια είναι πίσω απο το μπλογκ (δεν έχω ουδεμία ανάμνηση το πως συνέβη, μα σίγουρα δεν ξαναήρθες όταν έμαθες)...:
"Ο κακος εαυτος ειτε στην καθημερινοτητα ειτε αλλου δεν εχει να προσφερει τιποτα και μακαρι να καταφερναμε να τον περιοριζουμε, ομως δεν ειμαστε ηρωες σε βιβλια αλλα κανονικοι ανθρωποι με τις αδυναμιες μας και τα χαρισματα μας..."
Μη με σταυρώνεις για την αδυναμία μου να έχω υπάρξει παιδί και δικαιολόγησέ με στο ελάχιστο... Θέλω να σου ξεπληρώσω όχι μόνο αυτά που έκανες για μένα, μα να σου στείλω κάτι παραπάνω. Κάτι που ένας φάκελος ή ένα κιβώτιο δεν αρκούν για να περιβάλουν.
Αν τυχόν θα ήθελες να μου διαθέσεις μερικά μονάχα λεπτά, θαρρώ πως σου τα έχω εξηγήσει πια όλα, εδώ: Γενέθλια που προκαλούνε θλίψη & επιστροφή στο παρελθόν- για πάντα . Όταν εξελιχθεί ο κόσμος τόσο ώστε να βάζω λινκ σε χειρόγραφα, ίσως το εκτυπώσω (ή οτιδήποτε αυτό θα λέγεται) και στο στείλω. Αχ, μα τι λέω. Αν ήξερα που μένεις θα ήμουν ήδη εκεί στο παρελθόν...
 |
| 2009 |
Είναι άσχημο να ξέρω οτι βρίσκεσαι κάπου και δεν μου επιτρέπεται (απο ποιον; γιατί εσύ δε μου το έχεις απαγορεύσει) να επικοινωνώ. Χειραγωγούμε και χειραγωγούμαστε λέω.
Είσαι ο μόνος που δε σκέφτομαι πια να κάνω περήφανο. Έχω χάσει την πίστη μου. Και φοβάμαι πως αν τύχει - αν- και βρεθούμε, θα μου χαρίσεις το πιο αδιάφορό σου βλέμμα και τότε θα πρέπει να μαζέψω τον εαυτό μου ολάκερο απο το πάτωμα.
Είχα διαβάσει κάπου οτι τα όνειρά μας περιλαμβάνουν γεγονότα που έχουμε ζήσει τους τελευταίους 6 (αν θυμάμαι καλά) μήνες. Εξήγησε μου τότε γιατί αυτό; And there are some dreams . Ντάξει, έχει περάσει ένας καλός χρόνος απο τότε που σε είδα τελευταία φορά, μα μήπως μπορείς να ξαναέρθεις απόψε; Μιας και σκάλιζα τις αναμνήσεις μας, δε θα παραξενευτώ.
Έχω ανάγκη τις συμβουλές σου τόσο, μα τόσο πολύ...
Αυτό το γαμήδι το κενό σου δεν το έχει αγγίξει κανείς ως τώρα. Και προσπαθώ να το κρύβω καλά, γιατί αλλιώς τι σημασία έχει αν φαίνεται;
Ναι, μιλάω για σένα και ναι σε θυμάμαι. Μα δε θα μάθω ποτέ αν εσύ θυμάσαι το όνομά μου, την ύπαρξή μου...
Δε θα το ξεπεράσω ποτέ.
Άφησέ μου μοναχά ένα σχόλιο...
4 comments:
Είμαστε οι επιλογές μας...
Έχεις δίκιο. Προσπαθώ να τα "βρω" ως προς αυτό, γιατί όταν συνέβη αυτή η ιστορία ήμουν μικρή και η μάνα μου είχε τον "λόγο" πάνω μου. αυτό μου δείχνει ότι δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα.
Μακάρι ο άνθρωπος αυτός να έχει την ωριμότητα κάποια στιγμή να το καταλάβει και να μπει στη θέση μου. Όχι πως το απαιτώ βέβαια.
Είσαι δεν είσαι ο τουτουλης, να είσαι καλά.
Ωριμος δε θα υπαρξω ποτε γτ με αυτο πανε σετακι κι αλλα καλουδια (οπως μικροψυχια, υστεροβουλια κ.α), με τα οποια ειμαι πολεμο διαρκειας.
Στην θεση κανενος δε μπαινω για τον απλουστατο λογο πως δεν ειμαστε ομοιοι για να αντιληφθω τι συμβαινει στο μυαλο καποιου αλλου, αλλα επειδη αντιλαμβανομαι περισσοτερα απο οσα λεω και την δεδομενη στιγμη, ηξερα τι εργο παιζοταν (βασικα το ειχα δει απο το πρωινο που εκλαιγες στο τηλεφωνο για την "κωλοσχολη" που περασες και εγω ελεγα οτι εχει δυνατοτητες που δεν εβλεπες) και ισως και να ειχε δικιο γτ θα ηθελα τοτε να ξερω πως θα βρισκοσουν 11 χρονια μετα σε αυτο το σημειο και οχι εκει που εκεινη ονειρευοταν, οποτε δεδομενα ημουν εχθρος.
Δεν υπαρχει ο ανθρωπος που γνωρισες τοτε (με 10 χρονια στα δικαστηρια για κατι που δεν εκανε και με καθολικη απορριψη απο οσους νομιζε φιλους, ποιος θα ηταν ο ιδιος, αραγε;) και υπαρχει ενας αλλος, δεν θα πω εγω καλυτερος ή χειροτερος, σιγουρα πιο "σκληρος", που εξακολουθει να βλεπει το καλο στους ανθρωπους (οκ, οχι σε ολους) και να πιστευει πως οτι κανεις καλο καποια στιγμη βρίσκει το δρομο του (ακομη κι αν δε σου επιστραφει ποτε - μεταξυ μας αν μου επιστρεφοταν τα μισα καλα σε χρημα, τωρα μπορει να ημουν εισοδηματιας).
Get over it, μην ζεις στο παρελθον, οτι εγινε, ανηκει στην κριση του ιστορικου του μελλοντος. Δε θελω καμια εξηγηση για τιποτα γτ πολυ απλα δεν με ενδιαφερει να ακουσω.
Χαιρομαι που το τσογλανακι του 2010, εγινε ενας χρησιμος ανθρωπος για τον ματαιο τουτο κοσμο (αν υπαρχει ψιγμα εμπλοκης μου, δε ζηταω ακομη να πουν ευχαριστω, ουτε να με δοξαζουν) και έμαθα μεσα απο ολο αυτο που καλυτερα καποιος να μαθει κανοντας τα μουτρα του κρεας, αν δε μπορει να αντιληφθει για ποιο λογο καποιος τον συμβουλευει.
Αν σε δω στο δρομο δε θα σε γνωρισω (εγω αντιθετως εχω "αρκουδοποιηθει"), οποτε αν με αναγνωρισεις και φερθεις ευγενικα, μαλλον θα σου μιλησω.
Καλη ζωη να εχεις και κοιταμε μπροστα.
Έχουν περάσει 3 χρόνια απο τη δημοσίευση.
Σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου γράψεις - η Ντίνα μάλλον βαρεθηκε να βλέπει μηνύματά μου, θα σταματήσω πλέον :) .
Δε θα γυρίσουμε στο παρελθόν (δε θέλουμε κιόλας). Ακόμα κι αν προσπαθούσαμε να κρατήσουμε επαφή, τίποτα δεν είναι το ίδιο (η έφηβη έγινε ενήλικας που μένει στο εξωτερικό κλπ, οπότε και οι δύο αλλάξαμε).
Σου εύχομαι ολόψυχα να ξεμπερδέψεις με τα δικαστήρια (τα σιχαίνομαι απο τότε που έχασα τον αδερφό μου).
Ξέρω οτι δε σε ενδιαφέρει, αλλά θέλω να σου πω οτι είσαι ευπρόσδεκτος εδώ ή σε οποιαδήποτε επικοινωνία. Δε μπορώ να σε πείσω για κάτι, ούτε να σε αναγκάσω, οπότε θα δεχθώ ότι υπάρχει closure εδώ. Και δεν ξέρω αν θα χαρείς, αλλά έχω κλάψει πολύ για αυτό το γαμήδι (απο σένα την κόλλησα τη λέξη, χεχε) το λάθος.
Δε ζητώ συγχώρεση γιατί στανταράκι θα μου πεις οτι δεν είσαι ο πάπας (μου κόλλησες αυτό σου το χιούμορ που ίσως και να πεις οτι δεν έχεις πλέον).
Αστο να περάσει απο το ένα αφτί στο άλλο, αλλά πραγματικά ακόμα σας νοιάζομαι κι αυτή η πόρτα για μένα δεν κλείνει έτσι απλά (απο μεριάς μου). Το μέλλον το χτίζουμε, δεν έρχεται μόνο του.
Αν δε μπεις στον κόπο να διαβάσεις άλλα ποστ (γιατί να σπαταλήσεις χρόνο άραγε), σπουδάζω ψυχολογία (2ο πτυχίο κι έχω κι άλλα πόσα...).
Αγαπώ την ανάμνηση σου και το άτομο που ήσουν. Μιλάω για σένα πότε πότε. Θα μου τα έσπαγες τα νεύρα τώρα που μεγάλωσα και θα σου τα έσπαγα κι εγώ αλλά θα είχε meaning.
όποτε νιώσεις οτι θα ήθελες έναν γνωστό-άγνωστο να σε ακούσε να βρίζεις, να γκρινιάζεις, να ...να... να... είμαι εδώ, και θα είμαι.
είμαι αντιθέτως με σένα ένα πολύ ευαίσθητο πλάσμα- και mind you δεν ωραιοποιώ τίποτα. πάρε με να μου τα χώσεις, σε παρακαλώ. η γαμημένη μου 6η αίσθηση μου λέει οτι με έχεις ανάγκη (ίσως να προβάλω τη δική μου ανάγκη, ποιος ξέρει). Όπως τότε στο λόμπι του Ολύμπια που σου κράτησα το χέρι. Θέλω να σε κρατήσω πάλι και να σου πω οτι όλα θα πάνε καλά.
Αλλά τι λέω... εσύ είσαι σκληρόκαρδος πλέον...
Συγνώμη, η βροχή στα μάτια μου δε με αφήνει να δω καθαρά...
Να προσέχετε.
Post a Comment
Your opinion is...?